Χαλάσματα

Οι αντιδράσεις στον αφορισμό του αναπληρωτή υπουργού Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας Σωκράτη Ξυνίδη περί κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας που ουδέν έχει να προσφέρει στον τόπο είναι ενδεικτικές της κάκιστης νοοτροπίας των νεοελλήνων. Δεν θέλουμε αλήθειες. Προτιμάμε τις στρόγγυλες «παπαριές» που ακούγονται ευχάριστα. Από την άλλη όμως ο Ξυνίδης και οι συν αυτώ ετούτου του τσούρμου, που τύποις κυβερνούν ετούτη τη χώρα, αφού άλλο δεν κάνουν από το να εφαρμόζουν τις αποφάσεις των τροϊκανών, είναι καιρός να αντιληφθούν ότι δεν έχουν το ακαταλόγιστο. Όταν πετούν μια ατάκα οφείλουν να είναι σε θέση να τη στηρίζουν υπερασπιζόμενοι τη θέση και την ιδιότητά τους.

Εν προκειμένω, ο Ξυνίδης δεν έχει άδικο όταν βάλλει κατά της κρατικοδίαιτης επιχειρηματικότητας, που σε συνδυασμό με το ξεχείλωμα του δημόσιου τομέα συνέβαλαν καταλυτικά στη χρεοκοπία της χώρας. Άδικο έχει όταν ο αφορισμός του αυτός δεν συνοδεύεται από αντιπρόταση, πολλώ δε μάλλον όταν εκστομίζεται από μέλος της κυβέρνησης. Έστω της τύποις κυβέρνησης. Διότι το μοντέλο εναντίον του οποίου καταφέρθηκε ο κ. Ξυνίδης –κακό, κάκιστο- λειτουργούσε. Ο υπερτροφικός και σπάταλος δημόσιος τομέας έδινε αξιοπρεπείς μισθούς σε χιλιάδες ανθρώπους, που είχαν αγοραστική δύναμη και κινούσαν την αγορά στον έναν ή στον άλλο βαθμό. Ο κρατικοδίαιτος ιδιωτικός τομέας, μπορεί να λειτουργούσε παρασιτικά, αλλά λειτουργούσε. Έδινε μεροκάματα, που επίσης συνέβαλαν στο να κινηθεί η αγορά, έφτιαχνε έργα που βελτίωναν την καθημερινότητα του πολίτη. Με άλλα λόγια η οικονομία κινούνταν. Μπορεί σε λάθος κατεύθυνση, με λάθος προσανατολισμούς, αλλά κινούνταν.

Οι κυβερνήσεις των οποίων μέλος είναι ο κ. Ξυνίδης εξήγγειλαν την αλλαγή αυτού του μοντέλου, αλλά αποδεικνύονται συνεπείς μόνο στο πρώτο σκέλος: Στην αποδόμησή του. Γκρεμίζουν τον δημόσιο τομέα. Ετοιμάζουν χιλιάδες απολύσεις. Πάγωσαν τον κατασκευαστικό τομέα και δεν έχουν μια ιδέα της προκοπής για την εκταμίευση και την αξιοποίηση και αυτών ακόμα των κονδυλίων του ΕΣΠΑ. Φορολογούν τους ήδη πληρωμένους φόρους, την ακίνητη περιουσία, τη σκέψη, την ανάσα και τα όνειρα κάθε πολίτη, μην αφήνοντας κανένα περιθώριο ανάκαμψης προσωπικής ή συλλογικής.

Μα το χειρότερο από όλα είναι ότι δεν έχουν εναλλακτικό σχέδιο. Γκρεμίζουν άρον-άρον ό,τι βρήκαν υπό την πίεση των πιστωτών κι αφήνουν πίσω τους χαλάσματα μονάχα.

Νίκος Σπιτσέρης