Με τα μαλλιά στα χέρια

Όχι, δεν είναι πρόβλημα το τέλος για τα ακίνητα, που αιφνιδίως ανακοίνωσε η κυβέρνηση προ του απολύτου αδιεξόδου. Πρόβλημα είναι όλα τα άλλα. Το αιφνίδιο του πράγματος. Το απόλυτο αδιέξοδο για πολλοστή φορά. Μα το χειρότερο είναι η εικόνα μιας κυβέρνησης, που έχει χάσει πλήρως τον έλεγχο της αντικειμενικά πολύ δύσκολης κατάστασης και προσπαθεί κάθε φορά με λύσεις του ποδαριού να δώσει λύση. Μια κάποια λύση. Δίχως μπούσουλα. Δίχως σχέδιο. Εν τέλει το πρόβλημα είναι το έλλειμμα πολιτικής υπό την έννοια της στόχευσης και της ιεράρχησης προβλημάτων, αναγκών και τρόπων αντιμετώπισης.
Σε γενικές γραμμές, στην ελεύθερη οικονομία, οι μονεταριστές που έχουν κυριαρχήσει τις τελευταίες δεκαετίες πρεσβεύουν ότι το κράτος πρέπει να στρέψει την προσοχή του αποκλειστικά στη διασφάλιση της σταθερότητας των τιμών και όχι στην τόνωση της απασχόλησης. Η εν λόγω θεώρηση υποστηρίζει ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα των σύγχρονων οικονομιών εντοπίζεται στον υψηλό πληθωρισμό, ο οποίος αποθαρρύνει την επιχειρηματικότητα και συγκρατεί την ανεργία σε υψηλά επίπεδα.

Οι οπαδοί των κεϊνσιανών αντιλήψεων πιστεύουν αντίθετα ότι σε περιόδους ύφεσης το κράτος πρέπει να δαπανά σημαντικά κεφάλαια σε επενδύσεις και δημόσια έργα προκειμένου, μέσω της εργασίας και γενικά της αύξησης της απασχόλησης, να εισέρχεται χρήμα στην αγορά και να τονώνεται η οικονομική δραστηριότητα. Δηλαδή, η κεϊνσιανή θεωρία δίνει μεγάλη βαρύτητα στην αύξηση της κατανάλωσης, την οποία ονομάζει ενεργό ζήτηση, διότι η αύξηση της ζήτησης προϊόντων και υπηρεσιών τονώνει την προσφορά, δηλαδή την παραγωγή, δηλαδή την απασχόληση.

Το πρόβλημα με την κυβέρνηση είναι ότι δεν ακολουθεί, μάλλον δεν είναι σε θέση να ακολουθήσει απολύτως κανένα μοντέλο, στην οικονομία, αλλά και γενικότερα σε όλους τους τομείς, με συνέπεια να πορεύεται από αδιέξοδο σε αδιέξοδο και σε λύσεις εκτάκτου ανάγκης, σαν τούτο το τέλος των ακινήτων. Οι υπουργοί των Οικονομικών με πρώτο-πρώτο τον «πολύ» Βενιζέλο αυτοσχεδιάζουν στου κασίδη το κεφάλι με τα μαλλιά στα χέρια πάντα, επειδή ουδέποτε μπήκαν στη διαδικασία εκπόνησης ενός συντεταγμένου σχεδίου για την υπέρβαση –ή έστω τη διαχείριση- της κρίσης.

Έτσι όμως δεν μπορεί κανείς να διαχειριστεί όχι τις τύχες μιας χώρας σε κρίση, αλλά ούτε τις ανάγκες ενός περιπτέρου.

Νίκος Σπιτσέρης