Η κακή αρχή

Δεδομένου ότι η αρχή είναι το ήμισυ του παντός, η σχολική χρονιά που ξεκινά σήμερα το πρωί με τον καθιερωμένο αγιασμό ουδέν καλό προοιωνίζεται. Το υπουργείο Παιδείας δεν έχει φροντίσει και για αυτήν ακόμα την έγκαιρη εκτύπωση και διανομή των βιβλίων. Οι γονείς, που σε τούτη τη χώρα πληρώνουν τα μαλλιά της κεφαλής τους για τις ξένες γλώσσες, τη μουσική εκπαίδευση και την προετοιμασία των παιδιών για τη βάσανο των πανελληνίων εξετάσεων, κινδυνεύουν να πληρώσουν και για την εκτύπωση των βιβλίων από την ιστοσελίδα του υπουργείου Παιδείας και τη μεταφορά των παιδιών από και προς το σχολείο, αφού ακόμα δεν έχει βρεθεί οριστική λύση. Ναι μεν τα ΚΤΕΛ συμφώνησαν σε ένδειξη καλής πίστης και θέλησης να μεταφέρουν τις πρώτες μέρες τους μαθητές, αλλά δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι τελικά θα επιτευχθεί συμφωνία.

Στο μεταξύ, η διαδικασία συγχωνεύσεων σχολικών μονάδων τείνει να μπει στο καθημερινό πρόγραμμα των εκπαιδευτικών, αφού μόλις πριν από λίγες ημέρες κλήθηκαν να αξιολογήσουν το έργο των σχολείων όπου υπηρετούν στο πλαίσιο αυτής της διαρκούς διαδικασίας, που πια είναι ξεκάθαρο ότι έχει έναν και μοναδικό στόχο: Την περιστολή των δαπανών. Τίποτα άλλο. Οι εξαγγελίες περί τη δημιουργία ενός νέου καλύτερου σχολείου δεν πείθουν κανέναν.

Άλλωστε, δεν συνιστά καινοτομία να διδάσκεται η ιστορία από τους αποφοίτους Γαλλικής και Αγγλικής φιλολογίας, τα αρχαία ελληνικά από ανεπαρκείς εκπαιδευτικούς ή τα μαθηματικά με τον πλέον αποκρουστικό τρόπο. Στο ελληνικό σχολείο ούτε η ιστορία, ούτε τα μαθηματικά, ούτε τα αρχαία και τα νέα ελληνικά συνιστούν προτεραιότητα. Η σωστή διδασκαλία τους επαφίεται κατά κύριο λόγο στον πατριωτισμό εκπαιδευτικών, που επιμένουν να κάνουν τη δουλειά τους σωστά υπό τις πλέον αντίξοες συνθήκες και στους εκπαιδευτικούς των φροντιστηρίων που εργάζονται σκληρά για να βοηθήσουν τους μαθητές να καλύψουν τα κενά, που αφήνει η λειτουργία του σχολείου.

Παρεμπιπτόντως, η λειτουργία των φροντιστηρίων δεν συνιστά παραπαιδεία. Είναι μέρος της παιδείας που δεν παρέχει το δημόσιο σχολείο. Εάν δεν ήταν έτσι, δεν θα υπήρχαν.

Νίκος Σπιτσέρης