Το διαχρονικό σκάνδαλο και το λάθος

Ο θυμός των εργαζομένων για το αδιέξοδο στο ασφαλιστικό είναι απολύτως δικαιολογημένος, δεδομένου ότι παρακολουθούν επί δεκαετίες τους εκάστοτε κυβερνώντες να κατασπαταλούν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων και κατόπιν να ζητούν θυσίες. Συνέβη επί Μεταξά όταν τα αποθεματικά των ταμείων εκταμιεύτηκαν για την ανοικοδόμηση νοσοκομείων, που όμως ουδέποτε έγιναν. Μόνο τα αποθεματικά, δηλαδή τα χρήματα των εργαζομένων εξαφανίστηκαν ή έγιναν περιουσίες αετονύχηδων, που δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να ανακηρύχθηκαν και εθνικοί ευεργέτες. Συνέβαινε επί σειρά ετών να δίνονται τα αποθεματικά των ταμείων με άτοκο δανεισμό στις επιχειρήσεις για την τόνωση της οικονομίας, την ίδια ώρα που τα ταμεία υποχρεώνονταν να δανείζονται με τόκο για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν. Συμβαίνει από συστάσεως του ελληνικού κράτους με τους εργαζόμενους στα σώματα ασφαλείας να συνταξιοδοτούνται στα 45 τους και μετά όντες συνταξιούχοι να ξεκινούν δεύτερη καριέρα στην αγορά εργασίας στηριγμένοι στα χρήματα της σύνταξης, που παραδόξως πώς, πίπτει κανονικά.

Μα δεν είναι μόνο αυτά. Είναι μια σειρά σκανδαλωδών αποφάσεων που βιάζουν κατάφωρα τη νοημοσύνη των εργαζομένων. Από τις συνταξιοδοτήσεις εργαζομένων στα 35 τους χρόνια, δίχως πρόβλημα υγείας, μέχρι την σκανδαλωδώς αντιασφαλιστική πολιτική που ασκούν οι κυβερνώντες. Δεν χρειάζεται να ανατρέξει κανείς στα προκλητικά σκάνδαλα του παρελθόντος. Αρκεί και μόνο το φοβερό σκάνδαλο των stage για να καταδείξει το μέγεθος της υποκρισίας τους. Η βασική φιλοσοφία του ασφαλιστικού συστήματος είναι ότι οι νεότεροι εργαζόμενοι καταβάλλουν εισφορές για να μπορούν να καταβάλλονται κανονικά οι συντάξεις στους μεγαλύτερους. Είναι δε ευθύνη της πολιτείας να περιορίζει στο ελάχιστο τη μαύρη εργασία. Κι όμως, μέσω των stage, η ίδια η Πολιτεία απασχολούσε επί σειρά ετών χιλιάδες ανθρώπους δίχως ασφάλιση, αδιαφορώντας προκλητικά για τις επιπτώσεις της τακτικής της στο ασφαλιστικό.

Η απάντηση στο αδιέξοδο δεν είναι όπως επισημαίνουν επιστήμονες που έχουν ασχοληθεί επισταμένως με το ακανθώδες θέμα ειδικοί επιστήμονες η αύξηση των ορίων ηλικίας. Εκτιμάται ότι ακόμα και αν -υποθετικά μιλώντας- αυξάνονταν κατά δύο χρόνια τα όρια ηλικίας, το σύστημα δεν θα άντεχε παρά μόνο 6-7 μήνες επιπλέον. Άρα δεν είναι αυτή η απάντηση.

Ούτε όμως απάντηση είναι η απαγόρευση του διαλόγου, που επέβαλλαν χθες συνδικαλιστές του ΚΚΕ.

Νίκος Σπιτσέρης