Ενα όνειρο τρελό, όνειρο κουραστικό

Μεγάλο το δίκιο των επιστημόνων για τα όνειρα. Είναι η πρωινή γυμναστική του εγκεφάλου, όπως έχουν καταλήξει οι πρόσφατες επιστημονικές έρευνες, που απορρίπτουν τις τάχατες προφητικές ιδιότητές τους, που ακόμα είναι βαθιά ριζωμένες στη λαϊκή παράδοση. Μάλλον γι αυτό σηκώθηκα κατάκοπος χθες το πρωί κι έφτασε το βράδυ κι ακόμα προσπαθώ να συνέλθω. Με το ζόρι γράφω. Διότι ναι μεν καλή η πρωινή γυμναστική, αλλά η υπερβολή κουράζει και προκαλεί τραυματισμούς. Εβλεπα που λέτε προχτές το βράδυ ότι ξήλωνα τα παρτέρια της Καβάλας, επηρεασμένος καταφανώς από την ορθότατη επισήμανση της παράταξης "Νέα Πόλη" για τα παντελώς αχρείαστα και αταίριαστα με την παραλιακή ζώνη παρτέρια, που "φυτεύει" ο Οργανισμός Λιμένα για να δυσκολέψει τη ζωή μας. Για να κόψει την παραλιακή βόλτα των πεζών. Μόνο που το δικό μου όνειρο ατυχώς δι εμέ, δεν έμεινε στα παρτέρια της παραλιακής. Πήρα που λέτε μια βαριοπούλα και ξήλωνα αβέρτα όλα τα παρτέρια, που από ένα βίτσιο που αδυνατώ να κατανοήσω εμποδίζουν τους πεζούς ετούτης της πόλης να κινηθούν. Παντού. Τα ξήλωσα από τον Αγιο Νικόλαο, από τους πεζόδρομους του κέντρου και ανάσανε ο τόπος. Ανοιξε. Δημιουργήθηκε αίφνης χώρος για πεζούς, για γυναίκες με καροτσάκι και μικρά παιδιά, για ηλικιωμένους, για ανθρώπους με ειδικές ανάγκες, που σε τούτη την πόλη δεν έχουν το δικαίωμα ούτε στους πεζόδρομους να κυκλοφορήσουν.

Μα, ατυχώς δι εμέ με τη φόρα που πήρα συνέχισα απτόητος να ξηλώνω όλα τα εμπόδια που ορθώθηκαν από το ίδιο προφανώς βίτσιο στην κεντρική πλατεία. Ξήλωνα, ξήλωνα, ξήλωνα. Κι ύστερα είδα την Καβάλα δίχως παρτέρια και λογής λογής εμπόδια και αγαλλίασε η ψυχή μου. Υπέροχη. Με ελεύθερους χώρους. Με ελεύθερες επιφάνειες επίπεδες όπως σε όλες τις πολιτισμένες ευρωπαϊκές χώρες. Είδα και παιδιά να κλοτσάνε μια μπάλα στην κεντρική πλατεία, όπως πρέπει να συμβαίνει στις πλατείες.

Σηκώθηκα κατάκοπος πήρα το πρωινό μου και κατέβηκα στο κέντρο. Τι κι αν ήταν "ολοζώντανο" το όνειρο; Η κατάρα των παρτεριών κυριαρχούσε παντού απαγορεύοντας τους πεζούς να κυκλοφορήσουν. Ως πότε άραγε;

Νίκος Σπιτσέρης