ΑΓΓΕΛΟΣ: Πουλίκας με φράκο και παπιγιόν στον ρόλο ενός βολεμένου δικηγόρου, που τραγουδά πια μόνο με φίλους για να αντιμετωπίσει την ανία και ο Βαλαβανίδης να παίζει χαρτιά και να δυσανασχετεί με το ροκαμπίλι που του χαλάει το πάρτι. Μεγάλες στιγμές.
ΘΑΛΕΙΑ: Πάντως εγώ ετοιμάζομαι από τώρα για τη συναυλία του μεγάλου «θείου Νώντα» και θέλω να πει και το «Υπάρχω». Φοβερή εκτέλεση.
ΝΙΚΟΣ: Καλός ο Πουλικάκος, μου αρέσει πολύ ο τρόπος που ερμηνεύει το «Υπάρχω» και όρκο δεν μπορώ να πάρω λόγω δουλειάς, αλλά θα επιδιώξω να έρθω στη «Μυροβόλο». Αλλά εμένα δεν με τρέλανε μόνο η ανάρτηση του Άγγελου, αλλά και η σκηνή από τους «Αυθαίρετους» ένα από τα πρώτα σήριαλ της ιδιωτικής τηλεόρασης.
ΜΑΡΙΑ: Τότε που δεν σέρβιραν μόνο σκουπίδια και τουρκικά υποπροϊόντα της πλάκας. Τότε που η ελληνική τηλεόραση είχε χώρο και για τον Πουλικάκο και για τον Βαλαβανίδη, αυτή τη φοβερή μορφή.
ΘΟΔΩΡΟΣ: Δεν ήταν μόνο «Οι Αυθαίρετοι». Ήταν «Οι απαράδεκτοι», «Οι τρεις χάριτες», η «Ντόλτσε βίτα», οι «Δυο Ξένοι», οι «Φρουροί της Αχαϊας», τα «Βαμμένα Κόκκινα Μαλλιά», το «Λόγω Τιμής» και άλλες πολλές σειρές που τώρα μου διαφεύγουν.
ΑΓΓΕΛΟΣ: Υπάρχει πάντα η παγίδα της νοσταλγίας, που ούτως ή άλλως στήνει ο χρόνος. Στο πέρασμά του δεν θυμάσαι τα σκουπίδια, αλλά μόνο τα καλά, που με τα χρόνια εξιδανικεύονται.
ΘΑΛΕΙΑ: Έτσι είναι, μόνο που τότε γίνονταν και σημαντικές παραγωγές. «Οι Αυθαίρετοι» δεν ήταν κάποιο αριστούργημα, αλλά υπήρχε και σενάριο και σκηνοθεσία και το δίδυμο Βαλαβανίδη-Πουλικάκου.
ΝΙΚΟΣ: Τώρα υπάρχει ο Σουλεϊμάν, η Σιλά, η Σεχραζάτ, ο Μπουλούτ και δεν συμμαζεύεται. Με άλλα λόγια φτήνια και ξεφτίλα. Η εικόνα της ελληνικής τηλεόρασης μοιάζει με αντικατοπτρισμό της χρεωκοπίας της χώρας σε επίπεδο πολιτικής και κοινωνίας. Είναι το κατακάθι που μας τρίβουν στη μούρη.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου