ΝΙΚΟΣ: Πάμε στη Στέγη οπωσδήποτε για βραδιές που εγγυώνται τα μεράκια των Γιάννη Κανάκη, Γιάννη Κουκιά, Ναπολέοντα Κουκουζίκα, Μαριάννας Κεσόγλου και Ελευθερίας Τσαρτσαρή. Πάμε στη Στέγη οπωσδήποτε κι ας είμαστε νοσταλγοί του μέλλοντος.
ΜΑΡΘΑ: Όχι πως θέλω να σου χαλάσω το κέφι, άλλωστε ξέρω πως δεν το μπορώ. Αλλά ποτέ δεν κατάλαβα τι βρίσκεις σε αυτά τα γλυκανάλατα τραγούδια με τις αγάπες, τα λουλούδια και τα άλλα ξενέρωτα. Εγώ προτιμώ Τριπολίτη, που μιλά για την αγάπη με λαμαρίνες και αδειανά κονσερβοκούτια μπύρας.
ΝΙΚΟΣ: Για τον Τριπολίτη συμφωνούμε απόλυτα. Αλλά άλλο ο Τριπολίτης και άλλο το ελαφρό τραγούδι, που εξάλλου δεν είναι καθόλου ελαφρό. Το έχουν υπηρετήσει μουσικοί και στιχουργοί όπως ο Αττίκ, ο Μουζάκης, ο Γιαννίδης, ο Σακελλάριος. Ναι, το ελαφρό τραγούδι επηρεάστηκε από ευρωπαϊκές μουσικές, αλλά έχει να επιδείξει τραγούδια με καημό αληθινό όπως το «Ένας φίλος ήρθε απόψε απ’ τα παλιά».
ΑΓΓΕΛΟΣ: Κόψε κάτι. Πού τον βρήκες τον αληθινό καημό σε αυτά τα τραγούδια της ελληνικής μπελ-επόκ;
ΝΙΚΟΣ: Ας μιλήσουμε για το συγκεκριμένο τραγούδι, που αναφέρεται στην ιστορία ενός καλλιτεχνικού ζευγαριού, που το χώρισε ο πόλεμος, με τη γυναίκα στην Αθήνα και τον άντρα στη Θεσσαλονίκη. Ο φίλος που ήρθε από τα παλιά ήταν ο κουμπάρος, που του ‘στειλε μήνυμα. Πες ό,τι θες, αλλά για μένα τούτο το τραγούδι είναι πιο αυθεντικό από πολλά λαϊκά.
ΜΑΡΙΑ: Ωραία ιστορία. Τόσο δυνατή όσο και το χαϊκού της Δανάης Στρατηγοπούλου: «Όσο και να κλαις μόνο κάτι αδένες δικαιώνονται».
ΣΤΡΑΤΗΣ: Εμένα πάλι με συνεπαίρνει το βαλσάκι του Σακελλάριου «Ας’ τα τα μαλλάκια σου». Θαρρείς και βλέπω την κοπέλα με τα μαλλάκια ανακατωμένα στο λιμάνι να δίνει την έμπνευση στον ανεξάντλητο Σακελλάριο.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου