ΔΟΥ Θάσου

Ο σχεδιασμός περί το κλείσιμο της ΔΟΥ Θάσου δεν είναι απλώς απαράδεκτος και καταγέλαστος. Δεν είναι μόνον προσβλητικός για την κοινή λογική και για το σύνολο των κατοίκων του νησιού. Ουσιαστικά, ακυρώνει επί της ουσίας το εγχείρημα του απολύτως απαραίτητου εξορθολογισμού του δημοσίου τομέα και στέλνει το εξής σαφές μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση, που δεν αφορά μόνο τους κατοίκους του νησιού: Η απόφαση για το κλείσιμο πολλών ΔΟΥ ανά τη χώρα μεταξύ των οποίων αυτών της Ελευθερούπολης και της Χρυσούπολης δεν ήταν μέρος ενός συνολικού σχεδίου για την περιστολή του φαύλου, διεφθαρμένου και σπάταλου δημόσιου τομέα. Ήταν μια κίνηση σπασμωδική που επιβλήθηκε από την τρόικα, την οποία ουδέποτε πίστεψε η ελληνική Πολιτεία. Την έθεσε σε εφαρμογή γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς και μάλιστα τούτο το έπραξε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο. Πριν την οριστική κατάργηση του Κώδικα Βιβλίων και Στοιχείων με τα στοιχεία των έρμων των φορολογουμένων να βρίσκονται κάπου στο μέσο της διαδρομής.

Διότι αν τα πράγματα δεν έχουν έτσι. Εάν ο απολύτως σωστός κατά βάση σχεδιασμός για την περιστολή του ξεχειλωμένου δημόσιου τομέα γινόταν σοβαρά ουδέποτε θα ετίθετο ζήτημα κλεισίματος της ΔΟΥ Θάσου. Θα βρισκόταν ένας αξιωματούχος να τελειώσει τη συζήτηση εν τη γενέσει της, λαμβάνοντας υπόψιν ότι η Θάσος είναι νησί. Το γεγονός ότι αυτή η αντικειμενική ιδιομορφία δεν ελήφθη υπόψιν καταδεικνύει ότι το κλείσιμο πολλών ΔΟΥ ανά τη χώρα έγινε στο ποδάρι. Όχι μόνο αποφασίστηκε από ανθρώπους που δεν πίστευαν σε αυτό που κάνουν, αλλά από ανθρώπους που δεν μπήκαν καν στη διαδικασία να ρίξουν μια ματιά στον χάρτη πριν αποφασίσουν. Διότι εάν έκαναν τα στοιχειώδη, αν συμβουλεύονταν έναν σχολικό χάρτη, θα αντιλαμβάνονταν ότι η Θάσος είναι νησί.

Το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τη ΔΟΥ Θάσου ή μόνο το κλείσιμο πολλών ΔΟΥ ανά τη χώρα. Φανερώνει μια συνολική παθογένεια της κυβέρνησης του Αντώνη Σαμαρά, που αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων. Σε μια συγκυρία, που το κυρίως ζητούμενο δεν είναι η ασφυκτική μέχρι θανάτου λιτότητα, αλλά οι μεταρρυθμίσεις προκειμένου να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις για την υπέρβαση της κρίσης, η κυβέρνηση είτε δεν θέλει, είτε δεν μπορεί να τις υλοποιήσει. Συνέπεια τούτου είναι να παίρνει αποφάσεις μόνο με το πιστόλι στον κρόταφο. Μοιραία, κάνει ανεπίτρεπτα λάθη ακόμα και στην εφαρμογή σωστών κατά βάση επιλογών.

Νίκος Σπιτσέρης