Η χθεσινή συγκέντρωση και πορεία της ΑΔΕΔΥ και των σωματείων στην πλατεία του Καπνεργάτη, που κατέληξε με καθιστική διαμαρτυρία μπροστά στο διοικητήριο δεν ήταν μια ακόμα συνηθισμένη διαμαρτυρία. Ήταν ένας «απεργιακός σεισμός», που δημιούργησε αίσθηση. «Ταρακουνήθηκε η Καβάλα», όπως το είχε θέσει στη σύσκεψη των σωματείων ενόψει της κινητοποίησης ο πρόεδρος του Ν.Τ. Καβάλας της ΑΔΕΔΥ Τάσος Ιωαννίδης. Ήταν η μοναδική κινητοποίηση των τελευταίων χρόνων, που σε όγκο και παλμό παρέπεμπε σε συγκρίσεις με το μοναδικό παλλαϊκό συλλαλητήριο κατά του λιθάνθρακα. Το μήνυμα που εστάλη χθες από την Καβάλα και τη νεκρωμένη της αγορά, αλλά και από τις κινητοποιήσεις στην υπόλοιπη χώρα ήταν σαφές και δεν αφορούσε μόνο τα εγχώρια κέντρα λήψης αποφάσεων, αλλά όλη την Ευρώπη: Αυτή η πολιτική δεν μπορεί να συνεχιστεί. Δεν οδηγεί, παρά μόνο στον γκρεμό. Δεν συνιστά λύση η οικονομική εξαθλίωση των συνταξιούχων, η αποδόμηση του Εθνικού Συστήματος Υγείας και οι περικοπές κονδυλίων για τη φροντίδα των ανθρώπων με αναπηρία. Δεν υπάρχουν άλλα αποθέματα υπομονής γιατί είναι πια ξεκάθαρο στους πάντες ότι η πολιτική της εξαθλίωσης των εργαζομένων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα και των μικρομεσαίων επαγγελματιών δεν οδηγεί σε ανάκαμψη, αλλά εντείνει περαιτέρω την κρίση. Επιτείνει τα προβλήματα που ούτως ή άλλως έχει η ελληνική οικονομία.
Το λένε με τον πλέον εμφαντικό τρόπο οι οικονομολόγοι. Με την ύφεση της οικονομίας στο -7%, ποσοστό που παραπέμπει σε ύφεση εν καιρώ πολέμου, η εμμονή στο ύψος του χρέους και τις περιοριστικές πολιτικές δεν μπορεί να νοηθεί παρά μόνο ως διαστροφή. Το ζητούμενο δεν είναι να εξαθλιωθούν ακόμα περισσότερο οι πολίτες, αλλά να υπάρξει ρευστότητα και ανάπτυξη. Αν δεν ανοίξουν δουλειές, αν δεν αρχίσει και πάλι να κυκλοφορεί χρήμα στην αγορά, τότε δεν υπάρχει περίπτωση μείωσης του χρέους και των ελλειμμάτων.
Μοναδική παραφωνία στη χθεσινή παλλαϊκή διαμαρτυρία ήταν το σύνθημα, που ακουγόταν ξανά και ξανά με αδικαιολόγητη επιμονή και συχνότητα: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, η χούντα δεν τελείωσε το ‘73». Σύνθημα ενδεικτικό της σύγχυσης και της αμηχανίας της εποχής. Κατανοητό ως απότοκος της συσσωρευμένης οργής για τα εγκληματικά λάθη του πολιτικού συστήματος, αλλά πέρα ως πέρα αδικαιολόγητο γιατί συσκοτίζει τον στόχο: Όχι, το ζητούμενο δεν είναι η πτώση της χούντας που κατέρρευσε το ’74, αλλά η αλλαγή αυτής της πολιτικής. Όποιος δεν το καταλαβαίνει παραπέμπει σε κάποιον που πασχίζει να λύσει τεστ Αρχαίων Ελληνικών με εξισώσεις. Ε, είναι σαφές ότι δεν έχει απολύτως καμμία πιθανότητα επιτυχίας.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου