Η δύναμη της αδράνειας

Το ξέσπασμα των επαγγελματιών και των κατοίκων της Χρυσούπολης κατά της αποψίλωσης των δημοσίων υπηρεσιών (ΔΟΥ, Ειρηνοδικείο, ΙΚΑ, Πυροσβεστική) δείχνει την ισχύ της δύναμης της αδράνειας. Ουσιαστικά, οι κάτοικοι της Χρυσούπολης, που κατ’ ιδίαν βάλλουν κατά του φαύλου, σπάταλου και υπερδιογκωμένου δημόσιου τομέα, δίνουν μια μάχη οπισθοφυλακής. Το ξέσπασμά τους δεν αφορά μόνο τους κυβερνώντες, το ΔΝΤ και τη Μέρκελ ή τα ποικιλώνυμα συμφέροντα που απεργάζονται τάχατες νυχθημερόν σχέδια εξόντωσης του ελληνισμού, αλλά εκφράζει πρώτα και κύρια τον φόβο τους για το αύριο. Μπορεί στις συζητήσεις τους ή στις σκέψεις τους να έχουν απορρίψει αυτό το «αναπτυξιακό μοντέλο», που διένειμε τον πλούτο δια των δημοσίων υπηρεσιών, των στρατοπέδων και των ΑΕΙ και ΤΕΙ ανά την Ελλάδα, με άλλα λόγια δια της σπατάλης του δημοσίου πλούτου, αλλά από την άλλη δεν έχουν εναλλακτική.

Συνειδητοποιούν ότι το συγκεκριμένο «μοντέλο» αναδιανομής του πλούτου έχει φάει τα ψωμιά του, αλλά φοβούνται ότι η Χρυσούπολη θα υποβαθμιστεί. Δεν έχουν άδικο. Μα από την άλλη, τούτο δεν σημαίνει ότι τίποτα δεν πρέπει να αλλάξει. Εάν η ΔΟΥ Χρυσούπολης πρέπει να κλείσει γιατί απλά δεν χρειάζεται δεδομένου ότι πλέον ο μεγαλύτερος όγκος συναλλαγών διεκπεραιώνεται ηλεκτρονικά, να κλείσει. Το ίδιο ισχύει και για τα ΑΕΙ και ΤΕΙ, που δημιουργήθηκαν ανά τη χώρα, με τη λογική της «ανάπτυξης τύπου γκαρσονιέρας». Μπορεί η λειτουργία ενός τριτοβάθμιου εκπαιδευτικού ιδρύματος να συνεπάγεται επιπλέον πελατεία σε καφέ και ταβέρνες, καθώς και έναν διόλου ασήμαντο τζίρο σε ενοίκια, αλλά επιτέλους θα πρέπει κάποτε να υπερισχύσουν τα ακαδημαϊκά κριτήρια και όχι η λογική της γκαρσονιέρας.

Τούτο ισχύει και στην περίπτωση της αποψίλωσης των δημοσίων υπηρεσιών της Χρυσούπολης και της Ελευθερούπολης. Εάν πλέον δεν εξυπηρετούν να κλείσουν. Ο εξορθολογισμός των δημοσίων δαπανών και η συρρίκνωση του σπάταλου και φαύλου δημόσιου τομέα δεν μπορεί να γίνει με έναν τρόπο μαγικό, που να μη θίξει κανέναν. Είναι μια διαδικασία απαραίτητη μεν, συχνά επώδυνη δε. Θα σπάσουν αυγά. Θα ξεβολευτεί κόσμος και θα χρειαστεί μια προσπάθεια εκ του μηδενός για τη δημιουργία ενός μοντέλου όντως αναπτυξιακού, που δεν θα μετρά την ανάπτυξη με την αύξηση των θέσεων των δημοσίων υπαλλήλων. Αλλά αυτή η προσπάθεια πρέπει να γίνει ανεξάρτητα από τη στάση των δανειστών και την πολιτική της Μέρκελ. Οφείλουμε να νοικοκυρέψουμε τα του οίκου μας και ας ξεβολευτούμε.

Νίκος Σπιτσέρης