Η δεινή οικονομική θέση της χώρας είναι δεδομένη. Ήρθε η ώρα να πληρωθούν οι απλήρωτοι λογαριασμοί, που συσσωρεύτηκαν εξαιτίας της φαυλότητας και ανικανότητας των κυβερνήσεων των τελευταίων τριάντα χρόνων. Μα δεν είναι μόνο αυτό. Είναι συγκεκριμένες πολιτικές επιλογές, που -περιέργως πώς- διαφεύγουν της αντίληψης των παρεμπιπτόντως αδρά αμειβόμενων τηλεσχολιαστών, που κάνουν καλή δουλειά. Έχουν πείσει την πλειοψηφία των Ελλήνων ότι το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας οφείλεται κατά αποκλειστικότητα στον περιβόητο 14ο μισθό, που δεν αρκεί σε καμμία περίπτωση να εξομαλύνει στοιχειωδώς τη διαφορά των εισοδημάτων των Ελλήνων εργαζομένων με το μέσο όρο των αμοιβών των ευρωπαίων συναδέλφων τους. Στα επιδόματα και στον πράγματι σε αρκετές περιπτώσεις σκανδαλωδώς ξεχειλωμένο δημόσιο τομέα, με μοναδικό στόχο το βόλεμα ημετέρων.
Μόνο, που ετούτοι οι "σοφοί", παραλείπουν να αναφερθούν στο σκάνδαλο των off shore εταιριών, που με τις ευλογίες των νεοφιλελεύθερων γερακιών της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου φοροδιαφεύγουν νομιμότατα. Παραλείπουν να περιγράψουν την καμμένη γη που απομένει μετά τις "σωτήριες" συνταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Ειπώθηκε από κάποιον ευρωπαίο αξιωματούχο, αλλά δεν προβλήθηκε ιδιαίτερα, ότι η λιτότητα που μας επιβάλλουν δεν θα λήξει σε ένα-δυο χρόνια, αλλά μια-δυο δεκαετίες. Κι όποιος αντέξει. Θαρρείς και είναι ποτέ δυνατόν να ανακάμψει η οικονομία μιας χώρας όταν οι πολίτες της δυστυχούν.
Αλλωστε, το πρόβλημα της οικονομίας ήταν, είναι και θα είναι πολιτικό και στα πολιτικά ζητήματα δεν υπάρχει μια απάντηση, κατά πώς λένε τα παπαγαλάκια των καναλιών. Οι απαντήσεις είναι πάντα περισσότερες από μία και έχουν άμεση σχέση με την ουσιαστική πολιτική τοποθέτηση αυτού που τις δίνει. Τα όντως σύνθετα προβλήματα των καιρών απαιτούν σύνθετες απαντήσεις, αλλά στη βάση του το θέμα είναι αν μια πολιτική επιλογή έχει στο κέντρο της τα συμφέροντα του Βγενόπουλου και του Κόκκαλη ή τα συμφέροντα του Καβαλιώτη ταξιτζή και του έρμου δημοσίου υπαλλήλου, που -επιτέλους πρέπει να ειπωθεί- σηκώνεται αξημέρωτα και τρέχει για έναν ψωρομισθό στις περισσότερες περιπτώσεις που δεν αρκεί για να τα βγάλει πέρα.
Μα είναι και η ανικανότητα των κυβερνώντων, που απογοητεύει ακόμα και τον πιο καλόπιστο παρατηρητή. Αυτοί που διαδέχθηκαν την πλέον ανίκανη κυβέρνηση των τελευταίων τριάντα χρόνων, δεν είναι ακόμα σε θέση να ορίσουν διοικήσεις στα Νοσοκομεία πέντε μήνες σχεδόν μετά την εκλογή τους.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου