Τα υπερεθνικά προβλήματα απαιτούν υπερεθνικές απαντήσεις

Αυτός που θέλει να ψαρέψει πάει στο γιαλό. Στη θάλασσα. Σε λίμνες ή ποτάμια. Σε κάθε περίπτωση. Όταν οι συνθήκες δεν το επιτρέπουν τηρεί στάση αναμονής, αναβάλλει κάποιο διάστημα τα σχέδιά του και περιμένει για να έρθει εκείνη η ευλογημένη ώρα να πάει στο γιαλό να ψαρέψει. Ακόμα και αν -όπως συμβαίνει τον τελευταίο καιρό- το φυτοπλαγκτόν κάνει σχεδόν αδύνατο το εγχείρημα. Ακόμα κι αν η θάλασσα ή η λίμνη έχουν "στερέψει". Όσα προβλήματα ή δυσκολίες και αν υπάρχουν, ο ψαράς πάει στο γιαλό. Δεν υπάρχει περίπτωση να πάρει τα σύνεργά του και να ροβολήσει προς την πλησιέστερη βουνοκορφή, εκτός αν έχει σαλέψει ή παίρνει ενεργά μέρος σε δρώμενο εικαστικό. Μια παρέμβαση σουρεαλιστική, που κάτι συγκεκριμένο θέλει να καταδείξει.

Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ο ψαράς δεν κάθεται με σταυρωμένα τα χέρια. Δεν περιμένει απλά να περάσει ο χρόνος για να δράσει. Όταν το πρόβλημα οφείλεται -όπως συχνότατα συμβαίνει- σε ανθρωπογενείς αιτίες μπορεί να αντιδράσει συλλογικά και να απαιτήσει την προστασία του οικοσυστήματος και κατ' επέκταση των δικών του συμφερόντων. Που εξαρτώνται από το γιαλό. Τον πλούτο του βυθού.

Αυτή η τόσο απλή αλήθεια είναι που διαφεύγει από το ΚΚΕ και ορισμένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ που με αφορμή τη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα, που σαρώνει εισοδήματα, δικαιώματα, ανθρώπινες ζωές εν τέλει, θέτουν θέμα αποχώρησης της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Διότι τα υπερεθνικά προβλήματα όπως η δράση των διεθνών κερδοσκοπικών fund απαιτούν υπερεθνικές απαντήσεις. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης είναι κουτό και ανεύθυνο να αρνείσαι τον ευρωπαϊκό μονόδρομο, όταν ξέρεις καλά πως άλλη εναλλακτική επιλογή δεν υπάρχει.

Τούτο δεν σημαίνει πλήρη παραίτηση στις πολιτικές, που επιβάλλουν τα νεοφιλελεύθερα γεράκια, που -δίχως αμφιβολία- κρατούν τα τελευταία χρόνια το τιμόνι της Ευρωπαϊκής Ενωσης και την οδηγούν από ξέρα σε ξέρα, αδιαφορώντας για τις ζημιές που προκαλούν στα ύφαλα, που εν προκειμένω είναι οι ευρωπαίοι πολίτες. Τουναντίον. Η απάντηση πρέπει να δοθεί και σε επίπεδο κυβερνήσεων, μια συντονισμένη παρέμβαση των χωρών του νότου φερ' ειπείν που έχουν κοινά προβλήματα, και σε επίπεδο μαζικών κινημάτων, με στόχο μια άλλη Ευρώπη. Μια Ευρώπη της ανάπτυξης και της κοινωνικής αλληλεγγύης. Μια Ευρώπη των πολιτών και όχι των κερδοσκόπων. Εν μέσω αυτού του φοβερού αντιλαϊκού κυκλώνα, η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση είναι η μόνη ρεαλιστική επιλογή.

Η αέναη σύγκρουση δεξιάς και αριστεράς έχει νόημα ουσιαστικό μόνο ως προς την πολιτική κατεύθυνση ετούτης της πορείας. Δεν είναι τωρινές οι διαπιστώσεις. Είναι θέσεις της ανανεωτικής αριστεράς από τη δεκαετία του ’80, τότε που ήταν της μόδας η «ξεκάθαρη» πολιτική της άρνησης και της εξόδου από την «ΕΟΚ των μονοπωλίων», που πρέσβευσαν το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου. Εκείνους τους δύσκολους καιρούς, η ανανεωτική αριστερά είχε την τόλμη να πάει κόντρα στο ρεύμα και να προτάξει τον αγώνα για την Ευρώπη των λαών και των πολιτών. Αργότερα, όταν ευρωβουλευτές άλλων κομμάτων δεν μπορούσαν ούτε τουαλέτα να βρουν δίχως μεταφραστή, ήταν οι ευρωβουλευτές της ανανεωτικής αριστεράς, που με τη δράση τους έδιναν υπόσταση στο σύνθημα για την Ευρώπη των λαών. Ο αείμνηστος Μιχάλης Παπαγιαννάκης και ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΝ και νυν μέλος του ΣΥΡΙΖΑ Χαλανδρίου κατά δήλωσή του Αλέκος Αλαβάνος με τις πρωτοβουλίες και τις παρεμβάσεις τους στο Ευρωκοινοβούλιο καθιέρωσαν την ανανεωτική αριστερά ως την ευρωπαϊκή πολιτική δύναμη της αριστεράς. Της αριστεράς, που όχι μόνο δεν αισθάνεται άνετα στο ευρωπαϊκό κουστούμι, αλλά τουναντίον κινείται σαν το ψάρι στο νερό σε ευρύτερους υπερεθνικούς θεσμούς έχοντας το διεθνισμό στο DNA της.

Αυτή η αριστερά είναι φανερό ότι δε χωρά στο σαφώς αντιευρωπαϊκό συνονθύλευμα του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε μπορεί να ανέχεται να καπελώνεται συχνά-πυκνά από όσους θέτουν θέμα κατάργησης παλαιότερα της συνθήκης του Μάαστριχτ, εσχάτως της συνθήκης της Λισαβόνας. Αίτημα, που εκφράζει κομψά το παλαιότερο «όχι στην ΕΟΚ», αφού οι συνθήκες αυτές άλλο δεν είναι παρά σημεία ορόσημα της ευρωπαϊκής πορείας. Το ζητούμενο είναι η επόμενη συνθήκη που θα υπογραφεί στη Βαρκελώνη, τη Θεσσαλονίκη ή αλλαχού να σηματοδοτεί τη στροφή προς μια Ευρώπη κοινωνικά δίκαιη. Μια Ευρωπαϊκή Ομοσπονδία, αντίστοιχη της αμερικανικής, ικανή να σταθεί στο διεθνή ανταγωνισμό κόντρα σε Αμερική και Κίνα.

Νίκος Σπιτσέρης