Ο πόλεμος έχει ούτως ή άλλως κηρυχθεί, όπως και αν το δει κανείς. Κατά τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου είναι πόλεμος για τα ιερά και τα όσια της φυλής, πόλεμος υπέρ εθνικής κυριαρχίας και ανεξαρτησίας. Για τα συνδικάτα είναι πόλεμος ταξικός. Μια αναμέτρηση που απειλεί με γενικευμένη φτώχεια τους εργαζόμενους και συνταξιούχους. Όπως και να το δει κανείς όμως πόλεμος είναι. Πέφτουν πυρά πραγματικά και κατεδαφίζουν ζωές. Κόβονται μισθοί και επιδόματα, που δεν κάλυπταν το κόστος διαμονής σε σαλέ στις Ελβετικές Αλπεις, αλλά φροντιστήρια και στεγαστικά δάνεια. Άνθρωποι βγαίνουν σωρηδόν στην ανεργία στην ηλικία των πενήντα χρόνων και δεν έχουν πού να πάνε. Είναι πολύ νωρίς να βγουν στη σύνταξη και είναι αργά για να βγουν και πάλι στην παραγωγή σε άλλο τομέα. Πολλώ δε μάλλον σε μια χώρα και σε μια εποχή, που δουλειά που κλείνει δεν ξανανοίγει. Ούτε αντικαθίσταται με κάτι άλλο.
Για να το πούμε σχηματικά, κάποια εποχή μοιραία οι πεταλωτές και οι λούστροι έχασαν τις δουλειές τους. Μα άνοιξαν βουλκανιζατέρ, συνεργεία αυτοκινήτων και βιοτεχνίες κατασκευής υποδημάτων, όπου απορροφήθηκαν οι άνεργοι. Σήμερα δεν συμβαίνουν απλά δραματικές αλλαγές στην παραγωγή, που πετούν στο περιθώριο όσους δεν είναι ικανοί, πρόθυμοι ή συναισθηματικά ισχυροί για να αντέξουν το σοκ που συνεπάγεται η αλλαγή επαγγέλματος. Το πρόβλημα είναι ότι απλά δεν υπάρχουν δουλειές και με τα μέτρα σκληρής λιτότητας που εξαγγέλθηκαν και τίθενται άμεσα σε εφαρμογή, το πρόβλημα θα επιταθεί. Απουσία ρευστού, είναι θέμα χρόνου ο πολλαπλασιασμός των λουκέτων στην αγορά. Ενδεχόμενη κατάρρευση της οικοδομής θα σημάνει κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας, προειδοποίησε χθες δραματικά ο πρόεδρος του ΤΕΕ Γιάννης Αλαβάνος.
Κι όμως, σε τούτη τη συγκυρία, σε αυτές τις συνθήκες χθες το απόγευμα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ και του ΚΚΕ κυνηγιόνταν στους δρόμους της Καβάλας. Μέσα σε τούτο τον ορυμαγδό, που ο ρόλος της πολιτικής γενικότερα και της αριστεράς ειδικότερα βρίσκεται εκ των πραγμάτων στο προσκήνιο, οι συγκεντρωθέντες του ΠΑΜΕ έκαναν ζιγκ ζαγκ για να κρατούν σε απόσταση τους συγκεντρωθέντες του ΣΥΡΙΖΑ. Οι οποίοι με τη σειρά τους επιμένουν να παίζουν κάκιστα το έργο "ενότητα της αριστεράς", που δεν αφορά παρά μονάχα τους άμεσα εμπλεκόμενους.
Θέαμα θλιβερό, φανερά ανάξιο της ιστορίας της ελληνικής αριστεράς. Μα και σαφώς αναντίστοιχο με τις ανάγκες των πολιτών, που η αριστερά οφείλει να εκπροσωπεί.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου