Ο σπορέας των άστρων

Όλα θέλουν την ώρα και το «φως» τους, είναι το εισαγωγικό μήνυμα σε ένα από τα ωραιότερα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, που κυκλοφορούν στο διαδίκτυο. Στην πρώτη φωτογραφία είναι ένα μπρούτζινο άγαλμα, που ορθώνεται σε μια πράσινη γωνιά ενός πάρκου στο Κάουνας της Λιθουανίας. Μια αυστηρή λιπόσαρκη αντρική φιγούρα με μουστάκι, που περπατά. Στο ‘να χέρι κρατά ένα κασελάκι κολλημένο στο μηρό, ενώ το άλλο είναι μια σφιγμένη χούφτα που φαίνεται σαν κάτι να κρατά. Ένα μνημείο συνηθισμένο, σοβιετική κληρονομιά, κατά το σχόλιο, φωτογραφημένο τη μέρα. Πίσω στο βάθος, σε ένα μαρμάρινο τοίχο υπάρχει μια συστάδα αστεριών. Στη φωτογραφία φαίνεται και μια εργαζόμενη της υπηρεσίας καθαριότητας του δήμου να μαζεύει τα πεσμένα φύλλα. Τα πάντα αλλάζουν στη δεύτερη φωτογραφία που είναι τραβηγμένη τη νύχτα. Το άγαλμα βρίσκει τ’ όνομά του, καθώς η σκιά του συνδυάζεται με τα αστέρια του τοίχου. Η σκιά του φωτισμένου αγάλματος είναι που σπέρνει αστέρια. Τα παίρνει με τη χούφτα από το κασελάκι και τα ρίχνει, καθώς περπατά στα αυλάκια του ουρανού.

Αυτοί είναι που μας λείπουν. Οι σπορείς των άστρων. Ανθρωποι που με τα λόγια και τις πράξεις τους τις καθημερινές δεν παραλείπουν να δουν τα αστέρια τις νύχτες. Μα και να τα σπείρουν, βέβαιοι ότι κάποια στιγμή θα βλαστήσουν και θα δώσουν τροφή στα όνειρα. Με τέτοια σιγουριά ο μπαρμπα-Μήτσος από τη Θάσο μπόλιασε πρόσφατα μια αγριαχλαδιά στη μέση του πουθενά για τους διαβάτες του μέλλοντος. Με τέτοιο μεράκι, που όμως ουδέποτε αναγγέλλεται με στόμφο που δεν ταιριάζει σε σπορέα, ο Γιώργης φτιάχνει κάθε χρόνο τσίπουρο και μαζεύει κρίταμα από τα βράχια, ετούτο τον εξαιρετικό μεζέ που συνοδεύει το τραπέζι των μερακλήδων από την αρχαιότητα. Με τέτοιο ενθουσιασμό η μακαρίτισσα η γιαγιά Μαρίκα, που –καημό το ‘χε- μόνο τρεις τάξεις στο Δημοτικό τέλειωσε, διάβαζε στα ογδόντα της «Το τέλος της μικρής μας πόλης» του Δημήτρη Χατζή.

Οι σπορείς των άστρων είναι που μας λείπουν. Αυτοί που όχι πολλά χρόνια πριν, δεν παρέλειπαν κάθε χρόνο να φτιάξουν γλυκό από τριαντάφυλλα και μεζέδες από κολοκυθολούλουδα. Γνωρίζοντας καλά πως αντιστέκονται στην ευτέλεια των καιρών. Δίχως στόμφο. Που δεν ταιριάζει σε σπορείς άστρων.

Νίκος Σπιτσέρης