Μέσα σε τούτο τον ορυμαγδό και το χαλασμό που φέρνει η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση είναι ευκαιρία να αναθεωρήσουμε άπαντες τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε το δημόσιο. Διότι μπορεί πράγματι ένα μεγάλο μέρος της ευθύνης να οφείλεται στη ληστρική πολιτική των τραπεζών και των διεθνών κερδοσκόπων. Μπορεί οι ευθύνες των δύο μεγάλων κομμάτων που εναλλάσσονταν στην εξουσία τις τελευταίες τρεις δεκαετίες να είναι και μεγάλες και αυταπόδεικτες. Αλλά φταίμε και μεις. Όλοι μας. Φταίμε γιατί αδιαφορούσαμε επί χρόνια για το πλιάτσικο σε βάρος του δημοσίου, που το βλέπαμε να γίνεται μπροστά στα μάτια μας. Φταίμε που με τη στάση μας επιβραβεύαμε τη φοροδιαφυγή και τη διαφθορά στις καθημερινές μας συναλλαγές. Φταίμε ακόμα και για τα αιτήματα, που κατά καιρούς διατυπώνουμε ως τοπικές κοινωνίες, αδιαφορώντας προκλητικά για τα δημόσια οικονομικά.
Χαρακτηριστική περίπτωση της πλήρους ανισορροπίας του δημοσίου τομέα είναι η ύπαρξη τριών κέντρων μελισσοκομίας σε ακτίνα 150 χιλιομέτρων στην Εδεσσα, τη Θεσσαλονίκη και τη Χαλκιδική. Δημιουργήθηκαν επειδή είναι γεγονός ότι η μελισσοκομία δεν μπορεί να σταθεί και να προχωρήσει δίχως επιστημονική υποστήριξη. Αλλά αρκούσε ένα κέντρο, άριστα εξοπλισμένο, που θα μπορούσε να λειτουργεί με λιγότερο από το μισό προσωπικό και το κόστος λειτουργίας που συνεπάγεται η λειτουργία τριών διαφορετικών κέντρων. Αν αναρωτιέστε γιατί δημιουργήθηκαν τρία κέντρα με το ίδιο αντικείμενο τόσο κοντά το ένα στο άλλο, αναζητήστε την απάντηση στα κατά καιρούς αιτήματα των τοπικών κοινωνιών. Στο ρόλο του πλασιέ που με προθυμία διεκπεραιώνουν οι Ελληνες βουλευτές, που δεν διανοούνται να πάνε κόντρα στα "θέλω" των ψηφοφόρων και ας είναι καταφανώς παράλογα. Αλλωστε, όλοι βολεύονται. Μάλλον βολευόμασταν χρόνια τώρα. Διότι η λειτουργία ενός παραπανίσιου κέντρου ή μιας παραπανίσιας δημόσιας υπηρεσίας συνεπάγεται παραπανίσιες προσλήψεις προσωπικού, που και τις τοπικές κοινωνίες εξυπηρετούν και τα μικροπολιτικά συμφέροντα των βουλευτών που τις εκπροσωπούν.
Μα στο μεταξύ, τα πεπερασμένα κονδύλια για την έρευνα και την επιστημονική υποστήριξη της πρωτογενούς παραγωγής σπαταλώνται δίχως λόγο, με συνέπεια να μην περισσεύουν κονδύλια για τη λειτουργία του Ινστιτούτου Αλιευτικών Ερευνών Νέας Περάμου, που αποδεδειγμένα προσφέρει και κερδίζει συν τω χρόνω διεθνή αναγνώριση. Είναι τόσο απλό. Μα και τόσο επιζήμιο εν τέλει για τη χώρα. Για το κοινό μας σπίτι.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου