Η αντίσταση μέχρις εσχάτων σε τούτη τη ακραία νεοφιλελεύθερη επέλαση εναντίον των εισοδημάτων των πολλών, πρέπει να πάει χέρι-χέρι με την επίγνωση της κρισιμότητας της κατάστασης. Διότι η λύση στο αδιέξοδο σίγουρα δεν είναι η γενικευμένη δυστυχία της ελληνικής κοινωνίας. Αλλά παράλληλα πρέπει άπαντες να αντιληφθούν ότι ετούτη η κρίση είναι μοναδική ευκαιρία να μπει ένα τέλος στον υπερτροφισμό του δημόσιου τομέα, που χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον μεταπολιτευτικά ως μηχανισμός βολέματος και κοινωνικής προστασίας. Αλλά και στη νεοελληνική παράδοση της απουσίας ενός αποτελεσματικού φορολογικού συστήματος. Ο υπερτροφισμός του ελληνικού δημοσίου και οι πάγιες απώλειες φορολογικών εσόδων λειτουργούν όπως το φυτοπλαγκτόν. Όπως ο υπερτροφισμός του φυτοπλαγκτού δημιουργεί ένα αδιαπέραστο στρώμα, που απειλεί με ασφυξία τον πλούτο του βυθού, έτσι και η φορολογική ασυδοσία σε συνδυασμό με τον υπερτροφισμό του δημοσίου απειλούν με ασφυξία την ελληνική οικονομία.
Ιδού η ανάλυση του ελληνικού προβλήματος στο εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του Βρετανού ιστορικού Μαρκ Μαζάουερ στους "Financial Τimes". Από την εποχή της ανεξαρτησίας το 1830, τονίζει, τα δημόσια οικονομικά βασίζονται στην υψηλή έμμεση φορολόγηση, τα "άπιαστα αόρατα κέρδη" και την προσφυγή στον δανεισμό. "Μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον Θεό γι' αυτό ή την εμπειρία του οθωμανικού ζυγού. Με ελάχιστες τιμητικές εξαιρέσεις, όμως, οι πολιτικοί συνέχισαν να χρησιμοποιούν την απασχόληση στον δημόσιο τομέα ως ένα υποκατάστατο δίκτυο κοινωνικής πρόνοιας και ένα εργαλείο ευνοιοκρατίας. Τα άφθονα ευρωπαϊκά κεφάλαια επέτρεψαν έναν κύκλο χρέους "σταμάτα- ξεκίνα" που θέλει τις ελληνικές κυβερνήσεις να τρέχουν με το κύπελλο στο χέρι στην Ευρώπη για έκτακτη βοήθεια, να εφαρμόζουν δρακόντεια μέτρα σταθεροποίησης ως αντάλλαγμα και έπειτα να χαλαρώνουν τα χαλινάρια μόλις σωρεύεται (προ) εκλογική πίεση".
Ο Μαζάουερ, βαθύς γνώστης της ευρωπαϊκής και της ελληνικής ιστορίας, καλεί τους ευρωπαίους να αντιληφθούν ότι οι αντιδράσεις των Ελλήνων θα οξύνονται όσο η Ευρώπη συμπεριφέρεται ως η τελευταία μεγάλη δύναμη, που προσπαθεί να ελέγξει τη μοίρα της έρμης χώρας.
Όσο για μας, αφού σκίσουμε ως απαράδεκτη τη συνταγή γενικευμένης φτώχειας του νεοφιλελεύθερου φαρμακείου των Βρυξελλών και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που δεν μπορεί να είναι πανάκεια για τα προβλήματα σε όλες τις χώρες του πλανήτη, οφείλουμε να αποκτήσουμε ένα αξιόπιστο φορολογικό σύστημα και ένα δημόσιο τομέα, απαλλαγμένο από τα κατάλοιπα του οθωμανικού ρουσφετιού.
Καιρός να απαλλαγούμε και από τα τελευταία κατάλοιπα της κακώς εννοούμενης ανατολίτικης παράδοσης.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου