Στο θολωμένο του μυαλό

«Τα κίνητρά του ήταν πολιτικά. Θεωρεί τον εαυτό του αιχμάλωτο πολέμου. Δεν θεωρεί τον εαυτό του θύμα. Δεν θα υποβάλλει μήνυση στους αστυνομικούς που τον χτύπησαν. Επιθυμεί η κακοποίησή του να ευαισθητοποιήσει τις συνειδήσεις των πολιτών». Η δήλωση αυτή του 20χρονου Νίκου Ρωμανού, που συνελήφθη για τις ληστείες στο Βελβεντό Κοζάνης μας αφορά όλους. Όπως και ένα άλλο περιστατικό που συνέβη λίγα χρόνια νωρίτερα. Ο νεαρός ληστής, που στο θολωμένο του μυαλό, την ώρα της ληστείας μπορεί να χτυπούσε το σύστημα, τον καπιταλισμό ακόμα και την ίδια την ιδέα της αποταμίευσης, που κατά την εκτίμησή του έχει δηλητηριάσει τους πολίτες και τους έχει κάνει ραγιάδες, ήταν κολλητός φίλος του Αλέξη Γρηγορόπουλου και ήταν μαζί του εκείνο το βράδυ που ο 15χρονος φίλος του έπεφτε νεκρός από αστυνομικά πυρά.



Μετά από εκείνο το περιστατικό, που τον σημάδεψε μεγάλωσε σε μια χώρα, στην οποία η πολιτική αντιπαλότητα διεξάγεται με ύβρεις και βρυχηθμούς. Τις προηγούμενες δεκαετίες υπήρχε οξύτατη πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ δεξιών και αντιδεξιών, έντιμων και απατεώνων, αποτελεσματικών και μη αποτελεσματικών και ούτω καθεξής. Τα χρόνια από τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου και εντεύθεν η πολιτική σύγκρουση γίνεται μεταξύ «πατριωτών» και «προσκυνημένων», «αγωνιστών» και «δωσίλογων», «μνημονιακών» και «αντιμνημονιακών» στο πλαίσιο μιας αντιπαράθεσης τυφλής και βαθύτατα απολίτικης.



Μέσα σε αυτό το εμφυλιοπολεμικό κλίμα μεγάλωσε αυτό το παιδί, που έφτασε στα 20 του χρόνια να συμμετάσχει σε ένοπλη ληστεία στο όνομα ενός αγώνα πολιτικού ενάντια στο σύστημα. Μέσα σε αυτό το κλίμα, όταν συνελήφθη για τη ληστεία ξυλοκοπήθηκε αγρίως από τους αστυνομικούς αν και ήταν κρατούμενος. Ουδείς σεβάστηκε τα δικαιώματά του. Τον τσάκισαν στον ξύλο δικαιώνοντας πλήρως τις ιδέες που κουβαλά στο θολωμένο του μυαλό. Μέσα σε αυτό το κλίμα γίνεται η αποτίμηση της εξ ορισμού καταδικαστέας πράξης του. Το κυρίως ζητούμενο δεν είναι η αντιμετώπιση της συγκεκριμένης πράξης του 20χρονου και των άλλων τριών νεαρών, που πήραν μέρος στις ληστείες στο Βελβεντό. Αυτό είναι ζήτημα της δικαιοσύνης. Το θέμα είναι αν κάποια στιγμή, και ενώ η διεθνής οικονομική κρίση επιτείνεται και πετά διαρκώς όλο και περισσότερους στο περιθώριο, υπάρξει στοιχειώδης σοβαρότητα από όλες τις πλευρές, ώστε όλο και λιγότερα παιδιά να αρπάζουν τα κουμπούρια για να αποδώσουν δικαιοσύνη.



Νίκος Σπιτσέρης