Το λάθος του 12%

Το όχι του υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα στο αίτημα των βουλευτών Καβάλας και Δράμας να επιδοτείται κατά 12% το κόστος εργασίας σε όλη την Περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης δεν συνιστά πρόκληση και δεν δικαιολογεί οργή. Ήταν η αναμενόμενη απάντηση στη λάθος ερώτηση. Εν μέσω της κρίσης, το αίτημα για αύξηση του ποσοστού επιδότησης από το 4 στο 12% για τους νομούς Καβάλας και Δράμας μπορεί να ήταν δίκαιο και σωστό, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να ικανοποιηθεί. Άρα, το πρόβλημα δεν είναι εν τέλει ούτε ο Στουρνάρας, ούτε η απάντησή του, αλλά το αίτημα που δεν διατυπώθηκε σωστά από τους εκπροσώπους των δύο νομών στο κοινοβούλιο.



Το πρόβλημα ούτε ήταν, ούτε είναι ότι το κόστος εργασίας στους νομούς Καβάλας και Δράμας επιδοτείται κατά 4% και όχι κατά 12%, διότι κάλλιστα ο όποιος Στουρνάρας μπορεί να αναρωτηθεί ποιος λόγος επιβάλλει την επιδότηση του κόστους εργασίας, δεδομένου ότι οι θέσεις εργασίας υφίστανται για να προσπορίζουν κέρδη στον όποιο εργοδότη. Το πρόβλημα είναι η ανισότητα των αναπτυξιακών κινήτρων όπως αυτό μέσα στην περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, που προκάλεσε την απόλυτη αποτυχία. Να δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στην ανάπτυξη των νομών Καβάλας και Δράμας, χωρίς να αλλάξει η μοίρα των νομών της Θράκης.



Άρα, το σωστό και αυτονόητο αίτημα που έπρεπε να τεθεί στον Στουρνάρα είναι η εξίσωση των αναπτυξιακών κινήτρων και στους πέντε νομούς της Περιφέρειας ανεξαρτήτως ποσοστού. Αν υπάρχουν διαθέσιμα χρήματα, η επιδότηση να φτάνει στο 12%, αν όχι στο 10 ή στο 8%. Με άλλα λόγια να δημιουργηθεί ένας κουμπαράς για το σύνολο της Περιφέρειας, που να δίνει χείρα βοηθείας στις επιχειρήσεις σε τούτη τη δύσκολη συγκυρία γιατί είναι σίγουρα προτιμότερο να επιδοτείς την εργασία, παρά την ανεργία. Όχι, πως κατά καιρούς δεν τέθηκε και με αυτό τον τρόπο το ζήτημα. Μπορεί να τέθηκε και στη συνάντηση με τον Στουρνάρα. Αλλά είναι διαφορετικό να θέτεις ευθύς εξαρχής σωστά ένα ζήτημα και είναι άλλο να μπαίνεις εκ των υστέρων σε μια διαδικασία εκπτώσεων από την μαξιμαλιστική αρχική διεκδίκηση.



Μα από την άλλη όποιος πολιτικός δεν εγείρει μαξιμαλιστικές διεκδικήσεις, δεν θεωρείται αρκούντως μαχητικός και εν τέλει δεν επανεκλέγεται. Άρα η μοίρα και των επόμενων μαξιμαλιστικών διεκδικήσεων είναι λίγο έως πολύ προδιαγεγραμμένη.



Νίκος Σπιτσέρης