Εθνικός διχασμός εις τριπλούν

Διαβάζει κανείς τα όσα γράφονται εδώ και ένα 24ωρο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και φρίττει. Ξάφνου η ελληνική κοινωνία διχάστηκε μεταξύ των υπερασπιστών και των επικριτών της απόφασης αποκλεισμού της αθλήτριας Βούλας Παπαχρήστου από την ελληνική ολυμπιακή αποστολή. Ο αποκλεισμός μιας αθλήτριας για μια ανάρτηση στο twitter έχει αναχθεί σε θέμα μείζονος εθνικής σημασίας με τα δυο αντίπαλα στρατόπεδα να εξακοντίζουν βαρύτατες κατηγορίες. Όσοι τάσσονται υπέρ της απόφασης υπερασπίζονται τα ολυμπιακά ιδεώδη και αναφέρονται με νόημα και σε άλλες αναρτήσεις της 23χρονης αθλήτριας υπέρ του Κασιδιάρη και της «Χρυσής Αυγής» θαρρείς και τούτο σημαίνει ότι έπρεπε να της επιβληθεί η εξοντωτική ποινή του αποκλεισμού παραμονή των αγώνων. Όσοι θεωρούν ότι η αθλήτρια δεν έπρεπε να τιμωρηθεί δεν μπαίνουν στη διαδικασία να εκτιμήσουν τον διεθνή αντίκτυπο που θα είχε η προσπάθεια κάλυψής της για ένα ρατσιστικό σχόλιο παραμονές των αγώνων και δεν διστάζουν να κατηγορήσουν τους υπερασπιστές της απόφασης ως ανθέλληνες, προσκυνημένους και υπηρέτες ξένων αφεντάδων.

Στο πρόσωπο μιας 23χρονης αθλήτριας φούντωσε ουσιαστικά ο διχασμός της ελληνικής κοινωνίας όπως εκφράστηκε στις τελευταίες εκλογές. Τα τελευταία δυο χρόνια, σε τούτη τη χώρα δεν υπάρχει χώρος για άλλες προσεγγίσεις. Όταν τάσσεσαι υπέρ της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας, υιοθετείς τις πολιτικές του μνημονίου, άρα είσαι δωσίλογος και υπηρέτης των συμφερόντων της Μέρκελ, ενώ όταν διαφωνείς με τις πολιτικές του μνημονίου είσαι σκοταδιστής και αδιαφορείς για το μέλλον του τόπου. Στην περίπτωση της Παπαχρήστου αυτοί που θεωρούν ότι κακώς της επιβλήθηκε η εξοντωτική ποινή του αποκλεισμού για μια ανάρτηση στο twitter κινδυνεύουν να κατηγορηθούν για ανοχή στο ντόπινγκ, τη Χρυσή Αυγή και τον Κασιδιάρη, ενώ αυτοί που θεωρούν ότι ορθώς τιμωρήθηκε έχουν βρεθεί αντιμέτωποι ούτε λίγο-ούτε πολύ με την κατηγορία του εθνοπροδότη.

Αλλά αυτές οι μανιχαϊστικού τύπου προσεγγίσεις οδηγούν κατά κανόνα σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Αυτός που τάσσεται κατά της θανατικής ποινής ως μέσο σωφρονισμού δεν μπορεί ελαφρά τη καρδία να τάσσεται αναφανδόν υπέρ του αποκλεισμού μιας αθλήτριας παραμονές των αγώνων για τους οποίους προπονούνταν σκληρά επί 4 χρόνια. Αυτός που διαφωνεί με την εξοντωτική ποινή οφείλει να σκεφτεί τη συγκυρία, στην οποία ελήφθη αυτή.

Μπορεί κανείς να συμφωνεί ή να διαφωνεί με την εξοντωτική ποινή που επιβλήθηκε σε μια αθλήτρια παραμονές των Ολυμπιακών Αγώνων, αλλά τούτο δεν μπορεί να θεωρηθεί αιτία εθνικού διχασμού. Εκτός εάν ο διχασμός έχει επέλθει και άπαντες αναζητούν μια αφορμή για να ξεσκίσουν τον απέναντι.

Νίκος Σπιτσέρης