Η άλλη Ευρώπη

Η πρόσφατη σύνοδος των Βρυξελλών δεν έλυσε μεμιάς όλα τα προβλήματα της Ελλάδας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Δεν έβαλε οριστικά στη γωνία τη Μέρκελ και τις πολιτικές του ακραίου νεοφιλελευθερισμού που πρεσβεύει και που συνέβαλαν καταλυτικά στη χρεωκοπία της χώρας. Αποτελεί όμως την πρώτη απτή απόδειξη της ύπαρξης μιας άλλης Ευρώπης, που δεν μετρά τα πάντα με τους οικονομικούς δείκτες, ούτε αντιτείνει ως μοναδική λύση την κατάρρευση του οικοδομήματος και το χτίσιμό του από την αρχή. Η αλλαγή μπορεί να γίνει στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που επιτέλους ήρθε ο καιρός να αντιληφθούμε ότι δεν είναι ούτε η κόλαση, ούτε ο παράδεισος. Είναι ένα υπερεθνικό μόρφωμα, στο πλαίσιο του οποίου οι εταίροι επιχειρούν να εξυπηρετήσουν με τη στενή ή την ευρεία έννοια τα συμφέροντά τους. Άλλοτε, τούτο μπορεί να προσεγγίζει και να ευνοεί τις ελληνικές θέσεις και άλλοτε όχι. Αλλά εν τέλει είναι δική μας υπόθεση να επιδιώκουμε τις καλύτερες δυνατές ρυθμίσεις στα προβλήματά μας, στο πλαίσιο μιας διαρκούς διαπραγμάτευσης, που μπορεί να προχωρά με συγκρούσεις και ανατροπές, αλλά και συμβιβασμούς.

Πρωταγωνιστής της συνόδου απεδείχθη ο πρωθυπουργός της Ιταλίας Μάριο Μόντι. Ο Ευρωπαίος Επίτροπος Εσωτερικής Αγοράς, Υπηρεσιών, Τελωνείων και Φορολογίας από το 1995 έως το 1999 και Ευρωπαίος Επίτροπος Ανταγωνισμού κατά την περίοδο 1999 έως 2004. Ο άνθρωπος των τραπεζιτών, όπως έσπευσαν να αναθεματίσουν από την πρώτη στιγμή πολλοί στη χώρα μας. Μια περίπτωση αντίστοιχη του δικού μας Λουκά Παπαδήμου, του τεχνοκράτη που κλήθηκε να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά όταν το χρεοκοπημένο πολιτικό σύστημα έφτασε στα όριά του.

Αυτός έκανε την ανατροπή. Αυτός, συνεπικουρούμενος από τον συντηρητικό πρωθυπουργό της Ισπανίας Μαριάνο Ραχόι και τον σοσιαλδημοκράτη πρόεδρο της Γαλλίας Φρανσουά Ολάντ, εξήγησαν στην Μέρκελ ότι η αναχρηματοδότηση των τραπεζών που καταρρέουν δεν μπορεί να γίνεται με την επιβολή μνημονίων αντίστοιχων της Ελλάδας. Η μεγάλη νίκη του Ιταλού τεχνοκράτη πρωθυπουργού, επιμένουν οι παρατηρητές, είναι ότι κατάφερε να αποφύγει την ανάμειξη του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου στις χρηματοοικονομικές υποθέσεις της χώρας του και να την αναδείξει συνάμα σε νέο πόλο δύναμης και συνήγορο του ευρωπαϊκού νότου.

Όσον αφορά τα καθ’ ημάς, μένει να αποδειχθεί αν η κυβέρνηση αποδειχθεί ικανή να αδράξει την ευκαιρία. Αλλά και αν η αντιπολίτευση είναι σε θέση να σταματήσει το κυνήγι μαγισσών και να συμβάλλει στην άρση του αδιεξόδου, δίχως ανέξοδους αφορισμούς. Όπως συμβαίνει στην Ιταλία.

Νίκος Σπιτσέρης