Τα παιδιά της γενιάς των 700, των 600, των 500 και των 400 ευρώ με τα σακατεμένα όνειρα αναζητούν έκφραση και προοπτική. Ελάχιστα περιμένουν. Το δημόσιο, στο οποίο μέχρι πριν λίγα χρόνια έβρισκαν μαζικά απάγκιο οι παρατρεχάμενοι των δυο μεγάλων κομμάτων και των πολιτευτάδων, στέρεψε πια, χρεωκοπημένο από το πλιάτσικο που προηγήθηκε. Ο ιδιωτικός τομέας, άλλοτε προβληματικός και άλλοτε ξεσαλωμένος λόγω ανεργίας και ανυπαρξίας ενός θεσμικού πλαισίου που να προστατεύει στοιχειωδώς τις εργασιακές σχέσεις, τα ζητά όλα έναντι ελαχίστων ψιχίων. Δεν αρκούν για μια αξιοπρεπή ζωή. Πολλοί υποχρεώνονται να συμβιώνουν στο σπίτι των γονιών τους, με ό,τι τούτο συνεπάγεται για την προσωπικότητά τους. Την ανεξαρτησία τους. Άλλοι πάλι, οι πλέον προνομιούχοι, έχουν συμβιβαστεί με ένα είδος διατροφής από γονείς που έχουν τη δυνατότητα να τους την παρέχουν και πορεύονται ανασφαλείς. Ξέρουν καλά ότι έχουν σπουδάσει, έχουν πτυχία ξένων γλωσσών, μεταπτυχιακά και άλλα πολλά τυπικά προσόντα, αλλά παραμένουν ακόμα «προστατευόμενα μέλη».
Στην Αθήνα είναι χαμένοι στη μετάφραση. Σε επαρχιακές πόλεις όπως η Καβάλα δεν τολμούν καν να δηλώσουν ότι η συγκατοίκηση είναι μια επιλογή για να αποφύγουν τα κακεντρεχή σχόλια μιας κοινωνίας βαθύτατα συντηρητικής, έτοιμης ανά πάσα στιγμή να ρίξει το ανάθεμα. Να τους κατασπαράξει από ενδιαφέρον.
Αυτή την εκρηκτική πρώτη ύλη αδυνατούν να εκφράσουν τα πολιτικά κόμματα στο σύνολό τους. Το ΠΑΣΟΚ και η Ν.Δ. δεν προλαβαίνουν να ασχοληθούν αφού προέχει είτε η άσκηση της εξουσίας, είτε η κριτική με στόχο την ανάληψη της εξουσίας. Δυο συνασπισμοί άσκησης και νομής της εξουσίας, απολίτικοι στην ουσία, αφού προέχει η διαπλοκή με την οικονομική εξουσία για τη διαιώνιση των οφιτσίων. Τα κόμματα της αριστεράς εγκλωβισμένα σε σχήματα του παρελθόντος, ξεπερασμένα προ πολλού, άλλο δεν υπόσχονται από ασκήσεις εκτόνωσης θυμού και αγανάκτησης δίχως προοπτική. Δίχως ελπίδα.
Ό,τι απομένει είναι κάτι θρησκευτικές αιρέσεις που υπόσχονται την απόλυτη αλήθεια εν μέσω του απόλυτου σκοταδισμού και κάτι φωνές από το παρελθόν όπως οι Ελληναράδες «πατριώτες», που ορκίζονται στα όσια και στα ιερά της φυλής, δίχως να ξέρουν οι περισσότεροι ότι τα μεγαλύτερα δεινά σε τούτη τη χώρα τα προκάλεσαν «υπερπατριώτες» αλλοτινών καιρών. Άλλωστε, οι περισσότεροι «μαθαίνουν» αποσπασματικές ιστορικές ατάκες δεξιά και αριστερά στα blog και μετά τις εκσφενδονίζουν δεξιά κι αριστερά και όποιον πάρει ο χάρος. Μεταφορικά. Ενίοτε και κυριολεκτικά.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου