Οι κυβερνώντες προσπαθούν να πείσουν για τους στόχους και τις προθέσεις τους σε μια αντικειμενικά δύσκολη συγκυρία. Στ’ αλήθεια, η δουλειά που ανέλαβαν μόνο εύκολη δεν είναι. Παρέλαβαν μια χώρα στο χείλος του γκρεμού. Διαδέχθηκαν την μακράν χειρότερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης εν μέσω της χειρότερης οικονομικής κρίσης που γνώρισε η Ευρώπη από την περίοδο 1929-1933, που είχε ως συνέπεια την άνοδο του Χίτλερ και του Μουσολίνι στην εξουσία και το αιματοκύλισμα του πλανήτη. Ανέλαβαν να βάλουν μια τάξη στο μπορντέλο της ελληνικής δημόσιας διοίκησης. Ευλόγως, ζητούν κατανόηση. Πίστωση χρόνου.
Μόνο που όποιος ζητά πίστωση χρόνου, οφείλει σε κάθε του κίνηση να πείθει. Να εξηγεί. Όποιος ζητά θυσίες από τους πολλούς, οφείλει κάθε μέρα, κάθε λεπτό που περνά, να δίνει τις εξετάσεις του έναντι αυτών που καλούνται να άρουν τα βάρη. Πολλώ δε μάλλον όταν δεν είναι βάρη, που έχουν εξαιτίας τους σωρευτεί. Πολλά θα μπορούσε κανείς να καταλογίσει σε τούτη την κυβέρνηση, που δε νοιάζεται να πείσει. Πολλές είναι οι αφορμές. Αλλά ίσως η κορυφαία είναι η προκλητική αδιαφορία τους για την εκταμίευση κονδυλίων από Ευρωπαϊκό Ταμείο Προσαρμογής στην Παγκοσμιοποίηση για την ανακούφιση των θυμάτων της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Μέχρι σήμερα έχουν εκταμιευτεί εκατομμύρια ευρώ από το Βέλγιο, την Ιταλία, την Ισπανία, τη Λιθουανία, ακόμα και από τη Γερμανία, αλλά η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καν υποβάλλει αίτηση για να διεκδικήσει ό,τι της αναλογεί. Είναι βέβαιο πως η ύπαρξη αυτού του ταμείου και τα προγράμματα που χρηματοδοτεί για την ανακούφιση των θυμάτων της παγκοσμιοποίησης, δηλαδή των ανέργων που αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο, δεν είναι η λύση στο πρόβλημα. Αλλά είναι αναμφίβολα ένα μέσο για την πρόσκαιρη έστω ανακούφιση ανθρώπων που βρέθηκαν στην έρημο της ανεργίας.
Μια κυβέρνηση που αδιαφορεί παγερά για την ανακούφιση έστω των συμπτωμάτων της κρίσης δεν νομιμοποιείται να ζητά θυσίες. Οι τζάμπα θρήνοι των εκπροσώπων της για το τεράστιο πρόβλημα της ανεργίας δεν πείθουν κανέναν. Η «παράλειψη» κατάθεσης μιας αίτησης για την ενίσχυση των ανέργων δεν είναι μόνο σύμπτωμα ανικανότητας. Είναι απόδειξη της κυνικότητας όσων ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα για ένα πρόβλημα που καταφανώς δεν τους αγγίζει.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου