Περί όνου σκιάς

Οι συνενώσεις σχολείων που προωθεί η κυβέρνηση αρκούν για να κατανοήσει ένας ουδέτερος παρατηρητής το τέλμα στο οποίο έχει πέσει ετούτη η χώρα. Άπαντες έχουν οχυρωθεί στα ταμπούρια τους και ξεκίνησαν τον κλεφτοπόλεμο, δίχως καμμία απολύτως διάθεση διαλόγου. Καταρχήν η κυβέρνηση με τη γνωστή αλαζονεία που την χαρακτηρίζει ξεκίνησε με διαρροές και βαρύγδουπα σχήματα του τύπου «εκπαιδευτικός Καλλικράτης» δίχως να νοιάζεται επί της ουσίας για έναν διάλογο χωρίς προαπαιτούμενα. Άλλοτε έμμεσα και άλλοτε κυνικά, το μήνυμα δόθηκε: «Θα γίνει διάλογος, θα ανταλλάξουμε απόψεις, αλλά στην τελική θα τεθεί σε εφαρμογή το σχέδιο του υπουργείου». Αλλά το χειρότερο είναι η αδυναμία της και η αδιαφορία της να πείσει για τη σημασία του εγχειρήματος. Διότι ναι μεν δεν χρειάζεται ιδιαίτερη επιχειρηματολογία για να αντιληφθεί κανείς τα πλεονεκτήματα της λειτουργίας εξαθέσιων δημοτικών σχολείων αντί διθέσεων, τριθέσιων και μονοθέσιων, αλλά είναι βέβαιο ότι η πηγή των δεινών της εκπαίδευσης δεν είναι αυτή. Η ηγεσία του υπουργείου Παιδείας δεν πείθει γιατί δεν διαθέτει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για την εκπαίδευση από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο.

Από την άλλη οι εκπαιδευτικοί, που δεν θέλουν με τίποτα να χάσουν τη βολή τους. Ξέρουν καλύτερα από τον καθένα το απόλυτο αδιέξοδο του ελληνικού σχολείου. Το βιώνουν καθημερινά. Θα περίμενε κανείς να επιζητούν τις αλλαγές. Να τις επιδιώκουν. Με αφορμή μια πρόταση της Πολιτείας για αλλαγή να είναι έτοιμοι να υποβάλλουν τις δικές τους προτάσεις ώστε αυτή να μην μείνει στην επιφάνεια, αλλά να γίνει αφορμή για διάλογο επί της ουσίας. Για αλλαγή επί της ουσίας. Κι όμως, αποδεικνύουν για πολλοστή φορά ότι λατρεύουν τη δύναμη της αδράνειας.

Όπως και οι γονείς. Δηλώνουν έτοιμοι να αντιδράσουν, υπερασπιζόμενοι το τίποτα, όπως συνέβη προ μηνών με τις βαθυστόχαστες ιστορικές αναφορές, που τάχατες επιβάλλουν τη λειτουργία δύο δημοτικών σχολείων στη συνοικία της Παναγίας, όταν τα παιδιά με το ζόρι αρκούν για τη λειτουργία ενός. Είναι οι ίδιοι που αδιαμαρτύρητα ξοδεύουν τεράστια ποσά για τα φροντιστήρια των παιδιών τους για να καλύψουν τα κενά του σχολείου που το ξέρουν καλά ότι δεν παίζει τον ρόλο του. Κι όμως προτιμούν να μάχονται περί όνου σκιάς.

Αντί για το μείζον που είναι η εκπαιδευτική διαδικασία, δηλώνουν αποφασισμένοι να αγωνιστούν μέχρις εσχάτων για το έλασσον, που είναι το διδακτήριο.

Νίκος Σπιτσέρης