Αρκεί και μόνη η επιστολή της υπηρεσίας καθαριότητας του δήμου Καβάλας προς τους μικροπωλητές της Λαϊκής Αγοράς για να καταδειχθεί μια από τις μεγαλύτερες κακοδαιμονίες ετούτης της χώρας, που θα μπορούσε και να ονομαστεί ως η «κατάρα του αυτονόητου». Εγκλωβισμένοι θαρρείς να γεμίζουμε ένα τρύπιο πιθάρι, όπως οι Δαναϊδες της ελληνικής μυθολογίας, λύνουμε και ξαναλύνουμε προβλήματα που θα έπρεπε να είναι λυμένα προ πολλού. Ώσπου καταλήγουμε ξανά στην αφετηρία. Το πρόβλημα παραμένει –όλως παραδόξως- άλυτο. Ετούτη η επιστολή της υπηρεσίας καθαριότητας δεν θα έπρεπε ποτέ να συνταχθεί. Δεν θα χρειαζόταν να συνταχθεί και να αποσταλεί σε μια χώρα στοιχειωδώς σοβαρή. Οι άνθρωποι της Λαϊκής Αγοράς θα φρόντιζαν ούτως ή άλλως κατά την αποχώρησή τους να αφήσουν τον χώρο πιο καθαρό από ό,τι τον βρήκαν. Σεβόμενοι το περιβάλλον. Τον πλησίον. Τον ίδιο τους τον εαυτό. Υπερασπιζόμενοι τη δουλειά τους, ώστε να μην δώσουν σε κανέναν το δικαίωμα να θέσει ποτέ ζήτημα μεταφοράς της λαϊκής λόγω προβλημάτων, που προκαλεί η λειτουργία της.
Μα σε τούτη τη χώρα, που άπαντες αποπατούμε στον δημόσιο χώρο και κατόπιν καταγγέλλουμε με στόμφο το γκουβέρνο για τις παραλείψεις του, οι μικροπωλητές της Λαϊκής δεν θα μπορούσαν να αποτελούν την τιμητική εξαίρεση. Αφού πουλήσουν την πραμάτεια τους αφήνουν πίσω τους ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί. Μια εικόνα εγκατάλειψης και παρακμής, εντελώς αταίριαστη με την ιδιότητα ενός πάρκου στο κέντρο της τσιμεντούπολης. Το επιχείρημα που προβάλλουν είναι ενδεικτικό της νοοτροπίας του σύγχρονου νεοέλληνα. Πληρώνουν, λένε, διόλου ευκαταφρόνητα τέλη καθαριότητας, άρα η καθαριότητα είναι υπόθεση της ειδικής προς τούτο υπηρεσίας.
Πρόκειται για την ίδια αστεία δικαιολογία των νεοελλήνων που αφού βρωμίζουν την ακτή ζητούν μετά εξηγήσεις από τη δημοτική Αρχή που αδιαφορεί για την καθαριότητα. Για την ίδια συμπεριφορά όσων ασυνείδητων οδηγών ανοίγουν το παράθυρο και πετούν στον δρόμο ό,τι περισσεύει.
Ο κοινός παρονομαστής αυτής της βαθιά αντικοινωνικής συμπεριφοράς είναι ότι δεν αγαπάμε ετούτη τη χώρα. Δεν σεβόμαστε τον δημόσιο χώρο. Τον πλησίον. Αποπατούμε όπου βρούμε σε ένα τυφλό ξέσπασμα οργής για τη ζωή μας που εν τέλει μισούμε.
Στον ρόλο του ιδανικού αυτόχειρα.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου