Η διαχρονική ρήση του Όσκαρ Ουάιλντ είναι επίκαιρη όσο ποτέ εν μέσω ετούτης της κρίσης που σκεπάζει τη χώρα με ένα πέπλο εθνικής κατάθλιψης: «Είμαστε όλοι μέσα στον υπόνομο, αλλά μερικοί από μας κοιτάζουν τα αστέρια». Βεβαίως και τούτο δεν είναι εύκολο όταν χρωστάς, όταν είσαι απλήρωτος, όταν σου πετσοκόβουν ασφαλιστικά δικαιώματα, που μέχρι χθες θεωρούσες δεδομένα και δικαίως αυτονόητα. Μα, από την άλλη δεν έχουμε παρά να γυρίσουμε το πρόσωπο στον ήλιο για να αφήσουμε πίσω μας τις σκιές κατά την σοφότατη ρήση των Μαορί. Οι πρόγονοι, τους οποίους συχνά επικαλούμαστε αν και ελάχιστοι εξ ημών έχουν ασχοληθεί σοβαρά με την κληρονομιά που άφησαν, πέρασαν από πολύ πιο δύσκολες καταστάσεις και βγήκαν νικητές.
Το αδιέξοδο είναι δεδομένο, η κρίση καλά κρατεί και ακόμα φως δεν φάνηκε στον ορίζοντα, αλλά δεν υπάρχει χειρότερος σύμβουλος από τα πέπλα της εθνικής κατάθλιψης, που απειλούν να συσκοτίσουν ακόμα και τέτοια μοναδικά και καθημερινά επαναλαμβανόμενα θαύματα σαν τη χειραψία της μικρής Νίβα πριν βγει από την κοιλιά της μάνας της. Άλλωστε, οι ευκαιρίες δεν περιορίζονται μόνο στα γεννητούρια. Είναι τα κύματα αλληλεγγύης ανά τη χώρα, τα τραπεζώματα στα σπίτια που αυξήθηκαν σαν άλλοτε και η συνειδητοποίηση πως η μαγκιά του καθενός δεν μετριέται ούτε με το θηριώδες τζιπ, ούτε με τη λαμογιά τελευταίας κοπής, που χρόνια πριν εξυμνούνταν ως σπουδαίο –κοινά αποδεκτό- κατόρθωμα.
Το λιλιπούτειο χεράκι της Νίβα, που άδραξε τη μέρα πριν καλά-καλά έρθει στον κόσμο μας δείχνει τον δρόμο.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου