Οι ευθύνες του Καλλιοντζή

Οι πολιτικές ευθύνες του Θόδωρου Καλλιοντζή στην υπόθεση του οικονομικού σκανδάλου των 220.000 ευρώ (500.000 με τις προσαυξήσεις) της Νομαρχίας Καβάλας για εκδηλώσεις που ουδέποτε έγιναν και για υλικό που ουδέποτε τυπώθηκε είναι δεδομένες. Αυτός ήταν ο νομάρχης, αυτός όφειλε να φροντίσει να μην αφήσει το περιθώριο σε κανέναν να επιδοθεί στο πάρτυ στο όνομα του πολιτισμού. Αυτός ως νομάρχης όφειλε να ελέγξει τις καταγγελίες του Άγγελου Σμυρλόγλου, που είχε μαλλιάσει το στόμα του να καταγγέλλει σκάνδαλα εις ώτα μη ακουόντων.



Τούτο δεν σημαίνει πως έχει άδικο ο πρώην νομάρχης να επισημαίνει ότι δεν ήταν μόνος του. Οι επίμαχες δαπάνες για εκδηλώσεις και έργα που ουδέποτε έγιναν πέρασαν ή έπρεπε να περάσουν από ελέγχους των αρμόδιων οργάνων. Το πολυσέλιδο πόρισμα του οικονομικού ελεγκτή της Διεύθυνσης Οικονομικής Επιθεώρησης Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης, Επαμεινώντα Αδαμακόπουλου, κάνει λόγο για πλημμελείς ελέγχους από την πλευρά των υπηρεσιακών παραγόντων, με βάση οδηγίες τόσο από τον πρώην νομάρχη, όσο και τους συνεργάτες του. Αλλά τούτο δεν σημαίνει ότι δεν έχουν ευθύνες οι υπηρεσιακοί παράγοντες. Άλλωστε, αυτός είναι ο ρόλος τους. Η διάρθρωση της δημόσιας διοίκησης και οι ελεγκτικοί μηχανισμοί υπάρχουν για να μην αφήνουν το περιθώριο να ξεσαλώνουν οι αιρετοί.



Το γεγονός ότι αυτοί οι μηχανισμοί προφανώς δεν λειτούργησαν στη Νομαρχία Καβάλας δεν ήταν η εξαίρεση. Οι οργανισμοί αυτοδιοίκησης επιδόθηκαν από το 2000 και μετά σε ένα όργιο σπατάλης και κακοδιαχείρισης σε όλη την Ελλάδα. Οι περιπτώσεις του δήμου Παγγαίου, με τραγική κατάληξη τη δολοφονία του τότε δημάρχου Τριαντάφυλλου Κουκούδη από τους δυο ταμίες και της Νομαρχίας Καβάλας όπως καταδεικνύει το πόρισμα του κ. Αδαμακόπουλου είναι απλώς δυο εμφαντικά παραδείγματα, που αναδεικνύουν τη μεγαλύτερη πληγή της σύγχρονης Ελλάδας. Την έλλειψη μιας ικανής δημόσιας διοίκησης, που πλήρως χειραφετημένη από την εκάστοτε πολιτική εξουσία θα είναι σε θέση να επιτελεί την αποστολή της.



Όχι, δεν έφταιξε ούτε ο καιρός, ούτε οι συγκυρίες, ούτε ο χαρακτήρας του νεοέλληνα. Πρόκειται για μια συνειδητή πολιτική επιλογή του φαύλου πολιτικού συστήματος όχι μόνο σε κεντρικό επίπεδο, αλλά και στην αυτοδιοίκηση, με στόχο την αναπαραγωγή του. Οι κομματικοί στρατοί έχουν έξοδα και οι «στρατιώτες» των κομμάτων έχουν συχνά αδηφάγες ορέξεις.

Νίκος Σπιτσέρης