Φωνές

Ένα βρεγμένο τζάμι με σκόρπιες στάλες βροχής χωρίζει τον θεατή από έναν σχεδόν καθαρό ουρανό. Πολύ γαλάζιο και λίγα σύννεφα, που μπορεί να ευθύνονται για τη βροχή που μόλις έπεσε, αλλά είναι έτοιμα να παραχωρήσουν τη θέση τους στον ήλιο. Θέμα χρόνου είναι. Ίσως και αντίληψης. Ο ροκ ήχος συνδυάζεται με φωτογραφίες που δηλώνουν μοναξιά και απουσία, αλλά και σκηνές από μια συναυλία που δεν έγινε. Θα γίνει. «Πού να χωρέσει/ το ψέμα μέσα στην αλήθεια/πώς να χωρέσει η λογική μές στην συνήθεια/πώς να χωρέσει ένα συγγνώμη μέσ’ στο λάθος». Το συγκρότημα είναι οι «Φωνές». Το τραγούδι «Είμαι εδώ». Τη μουσική και τους στίχους υπογράφει ο Δημήτρης Βούλγαρης, ενώ στα τύμπανα είναι ο Γιώργος Βαλόζος από τη Λάρισα. Στα φωνητικά ο Νίκος ΙΖΙ Γραμμάτος από την Καβάλα. Η ηχογράφηση έγινε εξ αποστάσεως. Σε στούντιο της Λάρισας γράφτηκε η μουσική. Στο στούντιο Nemesis στην Καβάλα γράφτηκαν τα φωνητικά.

Το μήνυμα του Νίκου (ΙΖΙ) Γραμμάτου εξηγεί: «Όταν οι φωνές, η κιθάρα, τα τύμπανα, ενώνονται ακόμα και εξ' αποστάσεως, τότε μπορεί να δημιουργηθεί τέχνη και οι φωνές αυτές να γίνουν ακόμα πιο δυνατές... να ταξιδέψουν από πόλη σε πόλη ελεύθερα και να συναντήσουν ψυχές με τις οποίες θα μιλήσουν μαζί τους».

Το τραγούδι ακούγεται και είναι ενδιαφέρον. Ο στίχος έχει πράγματα να πει. Αλλά το σημαντικότερο είναι η διαδικασία μέσω διαδικτύου, που δεν είναι πρωτότυπη. Καθημερινά άνθρωποι που ζουν σε διαφορετικά μέρη συναντιούνται, ανταλλάσσουν απόψεις, δημιουργούν καινούργια τραγούδια, παίζοντας ο ένας εδώ και ο άλλος εκεί. Σε τούτη τη μεταμοντέρνα εποχή που ζούμε τίποτα δεν μπορεί να σταματήσει την ανθρώπινη επαφή και τη δημιουργία. Ούτε ο χρόνος, ούτε ο τόπος. Όλα, μα όλα, είναι σχετικά. Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές μπορεί ένα σημαντικό τραγούδι να γράφεται από ανθρώπους διασκορπισμένους σε δυο-τρεις ηπείρους. Μπορεί ο κιθαρίστας-τραγουδοποιός να βρίσκεται στην Ολλανδία, ο ντράμερ στην Αμερική και ο μπασίστας στην Ινδία. Όχι, η επαφή μέσω του διαδικτύου δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ανθρώπινη επαφή. Μπορεί όμως να αλλάξει καταλυτικά τους κανόνες του παιχνιδιού. Η έμπνευση των υπερρεαλιστών να αδιαφορούν για τον τόπο και τον χρόνο είναι πια παρόν. Καθημερινότητα.

«Εμαθα πολλά κι όμως δεν ξέρω τίποτα/πίστεψα πολλά, μα δεν αξίζαν τίποτα». Οι φωνές της νέας εποχής πληθαίνουν σ’ αυτό τον κόσμο τον μικρό, τον μέγα.

Νίκος Σπιτσέρης