Γενόσημα και ψέματα

Η λυσσαλέα αντίδραση των Ιατρικών Συλλόγων κατά της συνταγογράφησης δραστικής ουσίας και των γενοσήμων φαρμάκων καταδεικνύει μια από τις μεγαλύτερες χαίνουσες πληγές της χρεοκοπημένης χώρας: Τη δύναμη της αδράνειας, στην οποία άπαντες υποκλινόμαστε και σπεύδουμε να υπερασπιστούμε ξιφουλκώντας κατά δικαίων και αδίκων. Γιατροί και δημοσιογράφοι, αρχιτέκτονες και υδραυλικοί, αριστεροί και δεξιοί, προοδευτικοί και συντηρητικοί σπεύδουν από το μετερίζι του ο καθείς να υπερασπιστούν επιλογές δεδομένα εσφαλμένες και στην πράξη χρεοκοπημένες. Ετούτη η στάση όμως είναι βαθύτατα συντηρητική με όποια φρασεολογία και αν προβάλλεται και απολύτως αδιέξοδη γιατί όπως άπαντες σπεύδουν να ομολογήσουν όταν η αλλαγή δεν τους αφορά προσωπικά αυτή η χώρα πρέπει να αλλάξει. Επιβάλλεται να αλλάξουν δομές και νοοτροπίες. Όχι μόνο στο φάρμακο. Παντού.

Όσον αφορά την υπόθεση του φαρμάκου, ο ιατρικός κόσμος κινδυνολογεί ασυστόλως, υπερασπιζόμενος ένα βαθύτατα σάπιο σύστημα, που εξακόντισε το κόστος της φαρμακευτικής δαπάνης στο ζενίθ. Λένε ψέματα οι γιατροί όταν προσπαθούν να πείσουν τους πολίτες ότι τα γενόσημα φάρμακα είναι εξ ορισμού επικίνδυνα για τη δημόσια υγεία. Λένε ψέματα όταν δαιμονολογούν για τους κινδύνους που ελλοχεύουν τάχατες τα έκδοχα που συνοδεύουν κάθε φαρμακευτική ουσία, θαρρείς και γνωρίζουν αναλυτικά τα έκδοχα κάθε φαρμάκου πριν το συνταγογραφήσουν. Η αλήθεια είναι ότι τα γενόσημα είναι φάρμακα που περιέχουν την ίδια ακριβώς ουσία με τα πρωτότυπα, την οποία οι φαρμακευτικές εταιρίες δικαιούνται να αντιγράψουν δέκα χρόνια μετά την κυκλοφορία του φαρμάκου. Γι αυτό και είναι φτηνότερα. Μα ενώ τούτο συμβαίνει σε όλη την Ευρώπη, στην Ελλάδα τα γενόσημα πωλούνταν τα τελευταία χρόνια σε τιμή παράλογα ακριβή, με συνέπεια να μπορούν οι εταιρίες που τα παρήγαγαν και τα διακινούσαν να στήσουν ένα απερίγραπτο δίκτυο ρεμούλας και συναλλαγής εις βάρος των ασφαλιστικών ταμείων.

Η συνταγογράφηση της δραστικής ουσίας έχει στόχο να κόψει τον ομφάλιο λώρο της συναλλαγής γιατρών και εταιριών παραγωγής και διακίνησης φαρμάκου, με τον κίνδυνο να μεταθέσει το πρόβλημα στη σχέση μεταξύ φαρμακοποιών και εταιριών φαρμάκου. Αλλά από την άλλη κάτι πρέπει να γίνει. Αντί της κινδυνολογίας και της στείρας άρνησης, ο ιατρικός κόσμος οφείλει να δώσει βαρύτητα στους μηχανισμούς ποιοτικού ελέγχου των γενοσήμων φαρμάκων και τον εξορθολογισμό της αγοράς έτσι ώστε και στην Ελλάδα, αντί της κυκλοφορίας 30 διαφορετικών γενοσήμων να κυκλοφορούν 4-5 όπως συμβαίνει στην υπόλοιπη Ευρώπη. Όταν τούτο συμβεί μπορεί το γενόσημο να το συνταγογραφεί ο γιατρός.

Νίκος Σπιτσέρης