Διαφθορά

Σε μια φράση της Λένας Γαρυφάλλου, εκπροσώπου του επενδυτικού σχήματος που σχεδίαζε να κάνει την επένδυση του γυαλιού στην Καβάλα τα προηγούμενα χρόνια αποτυπώνεται όλη η παθογένεια του ελληνικού κράτους: «Είμαι τυχερή εγώ που δεν έμπλεξα» δήλωσε, σχολιάζοντας την υπόθεση των υπαλλήλων του υπουργείου Ανάπτυξης, που ζητούσαν φακελάκι 120.000 ευρώ για να προωθήσουν τον φάκελο μιας επένδυσης. Διότι αυτοί προχώρησαν, πήραν το δάνειο και τώρα βρίσκονται με τη θηλιά στον λαιμό. Η μικρή ιστορία της επένδυσης γυαλιού, που σε τούτους τους χαλεπούς καιρούς εάν γινόταν θα δημιουργούσε περί τις 200 άμεσες θέσεις εργασίας και άλλες 400 έμμεσες (οδηγοί, τυπογραφεία, παρεμφερείς μικρομεσαίες επιχειρήσεις) έχει ως εξής: Πρόκειται για ένα επενδυτικό σχέδιο της τάξεως των 100 εκατομμυρίων ευρώ, που με βάση τη υψηλή βαθμολογία που συγκέντρωνε προσδοκούσε βάσιμα να πάρει μια επιχορήγηση της τάξεως του 50%. Μα ακόμα και αν τελικά δεν έπαιρνε τα 49-50 εκατομμύρια από την Πολιτεία, θα μπορούσε να επιδοτηθεί στη χειρότερη περίπτωση στο 40% του κόστους της επένδυσης.

Ο φάκελος πήγε και ξαναπήγε στο «υπουργείο Ανάπτυξης», επικαιροποιήθηκε ξανά και ξανά, ζητήθηκαν στοιχεία επί στοιχείων και τελικά η απάντηση ήταν πως η επιδότηση δεν μπορεί να ξεπεράσει το 30%. Μα σα να μην έφτανε αυτό, οι μανδαρίνοι του υπουργείου ζητούσαν στοιχεία επί στοιχείων και εν τέλει κάποια στιγμή ο τότε υπουργός Μιχάλης Χρυσοχοϊδης τόλμησε να πει ξεκάθαρα ότι πρόκειται για επένδυση που δεν θεωρείται ότι πράγματι έχει ενδιαφέρον.

Το πρόβλημα δεν είναι ότι τελικά η πρόταση αυτή απορρίφθηκε. Όχι. Ένα σοβαρό κράτος θα μπορούσε ενδεχομένως να απορρίψει μια τέτοια πρόταση δεδομένου ότι η επιδότηση της τάξεως του 45-50% ενός τέτοιου ποσού είναι κάθε άλλο παρά αμελητέο ποσό. Μπορεί οι εμπειρογνώμονες του υπουργείου να είχαν μελετήσει τον φάκελο και να είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι υπάρχει ο κίνδυνος να δημιουργηθεί άλλο ένα βιομηχανικό κουφάρι σαν τα πολλά που κείτονται στις βιομηχανικές περιοχές της Θράκης ή ότι εν τέλει οι προοπτικές δεν θα ήταν τόσο ευοίωνες όσο τις παρουσίαζαν οι επενδυτές.

Το πρόβλημα είναι ότι η έγκριση ή η απόρριψη επενδυτικών σχεδίων ικανών να δημιουργήσουν πρωτογενή πλούτο εξετάζεται με κριτήρια κάθε άλλο παρά αναπτυξιακά. Το πρόβλημα είναι ότι ο φάκελος μιας επένδυσης προωθείται ή απορρίπτεται έναντι άλλου φακέλου. Ότι η ανικανότητα πάει χέρι-χέρι με τη διαφθορά και ακυρώνει εν τη γενέσει της κάθε προοπτική.

Νίκος Σπιτσέρης