Το ερώτημα

Η συμμετοχή των μελών και φίλων του ΠΑΣΟΚ στη χθεσινή διαδικασία για την επικύρωση της εκλογής του μοναδικού υποψηφίου προέδρου του κόμματος Ευάγγελου Βενιζέλου έδειξε ότι το ΠΑΣΟΚ έχει ακόμα σφυγμό. Εν προκειμένω, το ποτήρι είναι μισοάδειο ή μισογεμάτο ανάλογα με την οπτική γωνία που αντιμετωπίζει το ζήτημα ο καθείς. Αυτοί οι περίπου 200.000 άνθρωποι ανά την Ελλάδα που αισθάνθηκαν την ανάγκη να πάνε μέχρι τις κάλπες για να στηρίξουν τον Βενιζέλο σε αυτή την νέα προσπάθεια μπορεί κανείς να πει ότι είναι λίγοι για ένα κόμμα εξουσίας που κυριάρχησε στο πολιτικό σκηνικό τα τελευταία τριάντα χρόνια. Πράγματι είναι λίγοι σε σχέση με τις 750.000 περίπου που πήραν μέρος στην εκλογή νέου αρχηγού το 2007.

Μα, στο μεταξύ μεσολάβησαν δυο μνημόνια και μια πολιτική, που κλόνισε τη σχέση του ΠΑΣΟΚ με την κοινωνία, όπως αποτυπώνεται στις δημοσκοπήσεις του τελευταίου χρόνου. Με αυτό το δεδομένο, αλλά και με το δεδομένο ότι το 2007 ο αγώνας για την επικράτηση ενός εκ των δυο ισχυρών υποψηφίων σήμανε πανστρατιά και μια κινητοποίηση τω όντι εκλογική, ενώ χθες η ψήφος δεν είχε άλλο νόημα πέραν της έκφρασης στήριξης στον νέο αρχηγό, αυτοί οι 200.000 είναι μια καλή αφετηρία για μια καινούργια αρχή, όπως το έθεσε ο Βενιζέλος. Είναι μια ένδειξη που επιβεβαιώνει ότι το ΠΑΣΟΚ έχει ακόμα ρίζες στην ελληνική κοινωνία.

Το ερώτημα είναι τι μέλλει γενέσθαι από δω και πέρα. Αν δηλαδή ο Βενιζέλος, που από την ήττα του το 2007 και κυρίως από τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2009 και μετά ταυτίστηκε απόλυτα με όλες τις επιλογές του Γιώργου Παπανδρέου που έχουν καταδικαστεί στη συνείδηση του κόσμου είναι σε θέση να πείσει την κοινωνία ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να προτείνει λύσεις για το αύριο. Αν ο άνθρωπος που με την ιδιότητα του υπουργού Οικονομικών οδήγησε τη χώρα στο δεύτερο μνημόνιο μπορεί να πείσει ότι είναι σε θέση να προτείνει μια άλλη πολιτική.

Νίκος Σπιτσέρης