Η απόφαση του ταμία του πρώην δήμου Ελευθερούπολης να εξαφανιστεί λόγω της «μαύρης τρύπας» που υπήρχε στο ταμείο που διαχειριζόταν δεν ξαφνιάζει κανέναν στοιχειωδώς υποψιασμένο στα της τοπικής αυτοδιοίκησης εν Ελλάδι τα τελευταία 20 χρόνια. Πάει καιρός πολύς που οι ειδήσεις αυτές δικαιολογούσαν κλισέ φράσεις του τύπου «κεραυνός εν αιθρία». Η αλήθεια είναι πως ούτε άστραψε, ούτε βρόντηξε. Εξάλλου, ακόμα και αν κανείς υποστηρίξει πως είδε μια λάμψη στον ουρανό δεν έγινε και τίποτα αφού ο καιρός δεν ήταν αίθριος. Ο «ουρανός» της τοπικής αυτοδιοίκησης, ετούτου του κύτταρου της πιο άμεσης μορφής δημοκρατίας, που θα έπρεπε να διαφυλάσσεται ως κόρην οφθαλμού, έχει σκοτεινιάσει από σκάνδαλα επί σκανδάλων, στα οποία άλλοτε πρωταγωνιστούν δήμαρχοι, άλλοτε αντιδήμαρχοι και άλλοτε υπηρεσιακοί παράγοντες και ως επί το πλείστον οι ταμίες. Είναι δε και φορές που συμβαίνει να διαπλέκονται πολλοί σε ένα αξεδιάλυτο κουβάρι, που οδηγεί σε τραγική κατάληξη, όπως συνέβη στην περίπτωση της δολοφονίας του πρώην δημάρχου Παγγαίου Τριαντάφυλλου Κουκούδη από τους ταμίες του δήμου του. Σε απόσταση λίγων μόνο χιλιομέτρων από την Ελευθερούπολη εντός των ορίων του νέου μεγάλου δήμου Παγγαίου.
Η συζήτηση περί τον τρόπο ζωής του εν λόγω ταμία έχει ένα ενδιαφέρον, αφού η προσωπική ευθύνη είναι δεδομένη, αλλά είναι δευτερεύουσας σημασίας. Το πλέον σημαντικό στη συγκεκριμένη υπόθεση είναι το τεράστιο θεσμικό κενό που επιτρέπει στους ταμίες των δήμων να διαχειρίζονται εν λευκώ και εν κρυπτώ το δημόσιο χρήμα. Το κενό που επιτρέπει σε δημάρχους, υπό την ανοχή του εκάστοτε ταμία, να βάζουν χέρι στο ταμείο για να «δανείζονται» μικρά και μεγάλα ποσά. Δανείζονται από πού; Με ποιο δικαίωμα; Πώς τολμούν να βάζουν χέρι στο ταμείο;
Είναι αλήθεια πως η διαφθορά υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει. Όσο καλά και να λειτουργούν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, κάπου, κάποτε, θα βρεθεί ένας επιτήδειος να κάνει τη λοβιτούρα. Να βρει το αδύνατο σημείο του συστήματος και να το εκμεταλλευτεί.
Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν πρόκειται περί αυτού. Οι υποθέσεις κατάχρησης δημόσιου χρήματος, διαφθοράς και διαπλοκής δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας στην τοπική αυτοδιοίκηση. Με την ίδια «λογική» που στην ελληνική κοινωνία έχει αναχθεί σε μαγκιά η ρεμούλα και αρπαχτή, στους οργανισμούς τοπικής αυτοδιοίκησης γίνεται πλιάτσικο κανονικό. Έκπληξη πια είναι οι περιπτώσεις των δημάρχων και υπηρεσιακών παραγόντων, που δεν βουτούν το χέρι στο μέλι.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου