Ζήτημα δικαιοσύνης

Πράγματι, το ζητούμενο σε κάθε παράβαση της δημόσιας διοίκησης από το καραμπινάτο οικονομικό σκάνδαλο, μέχρι τη διαγραφή διακοσίων κλήσεων από τους υπολογιστές της Δημοτικής Αστυνομίας από μέλος της διοίκησης του δήμου Καβάλας είναι η λήψη εκείνων των μέτρων που θα κριθούν καταλληλότερα για να μην επαναληφθεί. Η δημιουργία εκείνων των δικλείδων ασφαλείας ώστε να μην ξαναπαρουσιαστεί το κενό που επέτρεψε την παράβαση. Μόνο που τούτο δεν αρκεί. Σε κάθε ευνομούμενη Πολιτεία προβλέπονται αυστηρές ποινές για τον παραβάτη για λόγους δικαιοσύνης. Το ζητούμενο σε αυτή την περίπτωση δεν είναι η εξόντωση των εκάστοτε υπευθύνων. Το θέμα είναι η εμπέδωση κλίματος εμπιστοσύνης μεταξύ αρχόντων και αρχόμενων. Ο επιμερισμός των ευθυνών έτσι που να συνειδητοποιεί ο πολίτης ότι συναλλάσσεται με έναν διοικητικό μηχανισμό, που λειτουργεί με κριτήριο την απόδοση δικαιοσύνης.

Η λειτουργία αυτή έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία όταν πρόκειται για υπηρεσίες όπως η Δημοτική Αστυνομία. Πολύ περισσότερο όταν το ζήτημα αφορά τις κλήσεις για παράνομη στάθμευση ως επί το πλείστον, που πέφτουν βροχή στα κορεσμένα κέντρα των σύγχρονων πόλεων. Η πρώτη εύλογη ένσταση των περισσότερων παραβατών είναι ότι η παράβασή τους δεν θα γινόταν ποτέ εάν υπήρχαν αρκετές θέσεις στάθμευσης για όλους. Εάν η δημοτική Αρχή που επιβάλλει την ποινή φρόντιζε να δημιουργηθούν πάρκινγκ στο κέντρο. Φυσικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Ούτε χώροι διαθέσιμοι υπάρχουν, ούτε αυτή είναι η απάντηση. Η πρόκληση και για τον δήμο Καβάλας, αλλά και για όλες τις πόλεις σήμερα, είναι να πεισθεί ο πολίτης να μην κατεβαίνει στο κέντρο με το αυτοκίνητο.

Μα μέχρι να πειστεί ο πολίτης. Μέχρι να δημιουργηθούν αξιόπιστα δίκτυα αστικών συγκοινωνιών, που να λειτουργούν τόσο άψογα ώστε να τα χρησιμοποιεί η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί η μεγαλύτερη ίσως πληγή του κυκλοφοριακού προβλήματος, που είναι η στάθμευση αυτοκινήτων σε κάθε πιθανό και απίθανο σημείο του κέντρου, είναι η τιμωρία των παραβατών. Οι κλήσεις, που δε νομιμοποιείται να επιβάλλει μια δημοτική Αρχή, που καλύπτει αυτόν που τις έσβησε.

Ο Κωστής Σιμιτσής είναι υποχρεωμένος να πράξει το αυτονόητο. Να κατονομάσει τον ένοχο και να επιβάλλει την ανάλογη διοικητική ποινή. Θα το κάνει ούτως ή άλλως. Αντί όμως να το πράξει ευθύς εξαρχής, θα αναγκαστεί να το κάνει υπό την πίεση των αντιπολιτευομένων και της κοινωνίας. Έχοντας χάσει για άλλη μια φορά τη μάχη των εντυπώσεων. Και της ουσίας.

Νίκος Σπιτσέρης