Το άρθρο του Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμου για το ζήτημα της δημιουργίας "φράχτη" στον Έβρο δίνει το μέτρο και τον τόνο του δημόσιου λόγου που οφείλουν να έχουν οι άνθρωποι της Εκκλησίας σε τούτους τους δύσκολους καιρούς. Με λόγο μετρημένο, βαθύτατα ουμανιστικό, αλλά δίχως στιγμή να εκτροχιαστεί σε πολιτική παρέμβαση, ο μητροπολίτης τάσσεται κατά της δημιουργίας του φράχτη με τρόπο, που δεν επιδέχεται εύκολα αντίλογο. Αναρωτιέται ευλόγως ο ιεράρχης: "Δηλαδή, τι; Όταν στοιβαχτούν οι λαθρομετανάστες στο ελληνικό ρείθρο του ποταμού, πίσω από το συρματόπλεγμα, καθώς θα χιονίζει, ή όταν φουσκώνουν τα νερά, οι άνθρωποι αυτοί θα παραμένουν εκεί νηστικοί και μουσκεμένοι για να εξαναγκαστούν να επιστρέψουν πίσω στην Τουρκία; Δεν είναι λύση αυτή, τουλάχιστον πολιτισμένη. Και εμείς θα τους βλέπουμε απαθείς να πνίγονται ή να λιμοκτονούν ή να μαστίζονται από τα κουνούπια;"
Αν και προς αποφυγήν παρεξηγήσεων επισημαίνει ότι δεν είναι αυτός που θα καθορίσει την πολιτική της χώρας στο πραγματικά δύσκολο πρόβλημα της αθρόας εισροής μεταναστών από τη συνοριακή γραμμή του Έβρου, σημειώνει ότι δεν μπορεί να μείνει απαθής "μπροστά στο ενδεχόμενο μιας εκ νέου απάνθρωπης συμπεριφοράς". Ο ιεράρχης, ως άνθρωπος που ζει καθημερινά το πρόβλημα όπως οι αστυνομικοί που υπηρετούν στον Έβρο, αλλά και οι περισσότεροι κάτοικοι του ακριτικού νομού, ξέρει καλά ότι η χώρα μας δεν έχει ατελείωτες δυνατότητες φιλοξενίας. Αντιλαμβάνεται και το μέγεθος και την οξύτητα του προβλήματος, αλλά και την ουσία του, που είναι όπως χαρακτηριστικά τονίζει "η άδικη συμπεριφορά των χωρών της Δύσης έναντι των φτωχών και υπανάπτυκτων λαών του Νότου και της Ασίας".
Θέτοντας τον δάκτυλο επί τον τύπο των ήλων. Διότι το πρόβλημα με την αθρόα προσέλευση λαθρομεταναστών δεν είναι ελληνικό. Δεν είναι καν ευρωπαϊκό. Είναι παγκόσμιο και οφείλεται στην καταλήστευση των χωρών του λεγόμενου τρίτου κόσμου από τη Δύση. Μην έχοντας ελπίδα καμιά στις διαλυμένες χώρες τους, οι άνθρωποι αυτοί παίρνουν τον δρόμο, πληρώνουν αδρά τους δουλέμπορους και παίζουν το κεφάλι τους κορώνα-γράμματα, προσδοκώντας μια καλύτερη ζωή. Δεν έχουν τίποτα να χάσουν. Όσα τείχη και να υψωθούν στο διάβα τους, δεν έχουν άλλη επιλογή.
Από την άλλη, η Ελλάδα δεν μπορεί αντικειμενικά να διαχειριστεί αυτό το πρόβλημα. Δεν είναι μόνο άδικο. Αλλά και πρακτικώς αδύνατον.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου