Κατεβασιές

Λεφτά για παιχνίδια δεν υπήρχαν. Υπήρχε όμως χρόνος. Και χώρος πολύς. Αρκετές δεκαετίες πριν οι πιτσιρικάδες της Καβάλας έφτιαχναν αυτοσχέδια πατίνια με σανίδια και καρούλια αδειανά από κλωστές και έπαιζαν με τις ώρες στους περισσότερους δρόμους της πόλης, που σήμερα είναι πηγμένοι στην κίνηση και φυσικά δεν προσφέρονται πια για παιχνίδι. Αλλά το καλύτερο ήταν οι κατεβασιές από τον Αγιο Σίλα. Έπαιρναν τα πατίνια στα χέρια, ανέβαιναν μέχρι τον Διόνυσο και από κει έπαιρναν την κατηφόρα και έφταναν μέχρι το Φάληρο. Οδηγός ήταν αυτός που καθόταν μπροστά και έστριβε πατώντας δεξιά ή αριστερά. Κάποιοι έβαζαν και χειρόφρενο. Πολλές φορές υπήρχε συνοδηγός, που καθόταν πίσω γονατιστός, κρατώντας αγκαλιά τον οδηγό. Κάποιοι έκαναν πατίνι μονάχοι. Ήταν γρήγοροι και σε πολλές στροφές θεαματικοί, δίχως να διατρέχουν σοβαρούς κινδύνους, αφού οι δρόμοι ήταν αδειανοί από τροχοφόρα.

Σε μια κατεβασιά όμως, στο ύψος του Γηροκομείου, αυτός που προηγούνταν στην κούρσα ήρθε φάτσα κάρτα με ένα από τα λίγα φορτηγά που κυκλοφορούσαν στους δρόμους. Μια νταλίκα της εποχής. Περιθώριο για στροφές δεν υπήρχε. Οι άλλοι κοκκάλωσαν. Η σύγκρουση ήταν μαθηματικώς βέβαιη και πιθανότατα μοιραία. Αλλά αυτός, με την τόλμη αυτού που δεν έχει τίποτα να χάσει, ξάπλωσε πάνω στην ξύλινη τάβλα και πέρασε από κάτω δίχως γρατζουνιά.

Οι κίνδυνοι ήταν λιγότεροι στη μπάλα, ενώ οι κανονισμοί απλοί. Δυο πέτρες όριζαν την εστία και το παιχνίδι τέλειωνε όταν πια σουρούπωνε τόσο, που η μπάλα δε φαινόταν.

Τα διηγούνταν τις προάλλες ένας από τους συμμετέχοντες σε κείνες τις κούρσες από τον Αγιο Σίλα ως το Φάληρο. Σήμερα, παππούς πια, παίρνει τα εγγόνια του από το σχολείο και τα πηγαίνει στο σπίτι, όπου παίζει μαζί τους. Μπάλα, κρυφτό, κυνηγητό. Μέσα στο σπίτι. Χώρος άλλος για παιχνίδι δεν υπάρχει. Τα εγγόνια του μεγαλώνουν παγιδευμένα μέσα στα ντουβάρια, όπως τα περισσότερα παιδιά, μην μπορώντας να εκτονωθούν. Να παίξουν μέχρι τελικής πτώσεως, όπως τότε και να πέσουν αποκαμωμένα για ύπνο.

Νίκος Σπιτσέρης