Με το πιστόλι στον κρόταφο

Το νέο μνημόνιο είναι γεγονός. Δένει πιστάγκωνα τη χώρα στην κλίνη του Προκρούστη και κόβει ό,τι κρίνουν οι δανειστές μας ότι περισσεύει. Μισθούς, συντάξεις, ασφαλιστικά δικαιώματα, ζωές, όνειρα, ακόμα και το πρωινό των παιδιών, που ζαλίζονται θεονήστικα στο σχολείο. Κόβει σε φέτες φιλέτα αυτής της γης που δανειστήκαμε από τους γονείς μας για να την παραδώσουμε στα παιδιά μας για να τα βγάλει στο σφυρί. Πουλά κομμάτι-κομμάτι εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα και δημιουργεί με μαθηματική ακρίβεια τις προϋποθέσεις του φαύλου κύκλου που θα προκαλέσει το επόμενο δημοσιονομικό αδιέξοδο και θα καταστήσει απαραίτητη μια νέα δανειακή σύμβαση με ακόμα πιο ταπεινωτικούς όρους, με συνέπεια ακόμα περισσότερους άνεργους, ακόμα μεγαλύτερη ύφεση και ούτω καθεξής. Σπρώχνει τη χώρα στον γκρεμό.

Το πρόβλημα όμως είναι πολύ πιο σύνθετο από την απλοϊκή διελκυστίνδα μνημονιακών-αντιμνημονιακών. Άλλωστε, στο αντιμνημονιακό μέτωπο σπεύδουν να συνταχθούν άπαντες από το ΚΚΕ ως τη «Χρυσή Αυγή», χωρίς βεβαίως τούτο να σημαίνει γενικότερη ταύτιση απόψεων, ενώ στην πλευρά των μνημονιακών υπάρχουν μόνο κοψοχέρηδες και μετανοούσες Μαγδαληνές, που βασανισμένοι από τις τύψεις μεταξύ των ψηφοφοριών με το πιστόλι στον κρόταφο αδυνατούν να πράξουν το παραμικρό που θα μπορούσε να διορθώσει έστω και ελάχιστα την κατάσταση. Ετσι ψηφίζουν επονείδιστα μέτρα για τα οποία σπεύδουν να ομολογήσουν επισήμως ότι δεν είναι καθόλου μα καθόλου υπερήφανοι, αλλά μετά εξαντλημένοι προφανώς ψυχολογικά, αδυνατούν να βάλουν χέρι στη φοροδιαφυγή και τη διαφθορά ή να φροντίσουν να κινηθεί στοιχειωδώς η οικονομία αν και τα κονδύλια του ΕΣΠΑ περιμένουν ανεκμετάλλευτα στη γωνία.

Μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Το ζητούμενο σε τούτη την εξαιρετικά κρίσιμη συγκυρία για το μέλλον του τόπου είναι η ανάδειξη νέων συσχετισμών, ικανών να διαχειριστούν την πολυεπίπεδη κρίση σε δυο βασικές κατευθύνσεις. Η πρώτη είναι η δημιουργία εκείνων των προϋποθέσεων για την τόνωση της πραγματικής οικονομίας, τη δημιουργία ενός δημοσίου τομέα σύγχρονου και αποτελεσματικού και η αντιμετώπιση των χρόνιων παθογενειών όπως η διαφθορά και η εκτεταμένη φοροδιαφυγή, με τη γνώση ότι πια δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια. Ή θα γίνουμε κράτος σοβαρό και σύγχρονο, αποβάλλοντας μια για πάντα φαινόμενα ραγιαδισμού και κοτσαμπασισμού ή θα μας πάρει ο διάβολος.

Η δεύτερη είναι η ακύρωση αυτών των ντροπιαστικών δανειακών συμβάσεων και η ριζική αλλαγή των απαράδεκτων όρων που έχουν τεθεί. Δεν είναι ανέφικτο. Ακόμα και ενώπιον του δικαστηρίου συμφωνίες που συνάφθηκαν με το πιστόλι στον κρόταφο δεν έχουν ισχύ.

Νίκος Σπιτσέρης