Αλληλεγγύη

Δεν είναι εύκολο να χαμογελάς όταν βιώνεις μια τόσο ζοφερή πραγματικότητα. Ούτε οι κλασσικές πλέον καθυστερήσεις μισθών, ούτε οι περικοπές επί περικοπών, ούτε οι απολύσεις, ούτε τα λουκέτα των μαγαζιών που αυξάνονται μέρα με τη μέρα μπορούν να αντιμετωπιστούν με στωικότητα. Πολύ περισσότερο με χαμόγελο. Δεν είναι μόνο τα συσσωρευμένα προβλήματα ενός εκάστου, αλλά και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Αυτή η θλίψη που περπατά στους δρόμους, δίχως να μπαίνει στα μαγαζιά. Αυτή η αδιόρατη καταχνιά, που δεν υποχωρεί κατ’ ελάχιστον ούτε με το φως του ήλιου, που παρεμπιπτόντως δείχνει να έχει απομακρυνθεί περισσότερο από ποτέ θαρρείς γιατί δεν αντέχει να βλέπει τους Έλληνες σε αυτό το χάλι.

Η επίσημη στατιστική δείχνει την οξύτητα του προβλήματος. Σε έρευνα που παρουσίασε στο 1ο Συνέδριο της Ένωσης Επαγγελματιών Ψυχιάτρων ο Γιάννης Χιώτης, ειδικευόμενος ψυχίατρος στον Ευαγγελισμό, τόνισε ότι στο συγκεκριμένο νοσοκομείο έχει παρατηρηθεί αύξηση των ασθενών με αντιδραστική κατάθλιψη σε ποσοστό 118%, την τριετία 2008-20011. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι, σε σχέση με το μορφωτικό επίπεδο των ψυχικά νοσούντων, έχει παρατηρηθεί μία αύξηση της τάξης του 134% των ασθενών που είναι απόφοιτοι πανεπιστημίων, ενώ η αύξηση αριθμού των εργαζόμενων ασθενών είναι της τάξης του 165%. Το ποσοστό των ανέργων και των απόρων ασθενών έχει αυξηθεί σε ποσοστό 75% και όσον αφορά τα ηλικιακά χαρακτηριστικά των ασθενών, στις ηλικίες άνω των 50, δηλαδή μεταξύ αυτών που βρίσκονται σε προσυνταξιοδοτικό στάδιο, έχει παρατηρηθεί αύξηση της τάξης του 44%.

Εξίσου ανησυχητικά είναι τα συμπεράσματα σε όλες τις πληθυσμιακές ομάδες. Στους συνταξιούχους που βλέπουν τις ελπίδες για αξιοπρεπή γηρατειά να εξανεμίζονται μαζί με το εισόδημά τους, στους άνεργους που δεν έχουν πού να ελπίσουν, στους επαγγελματίες που μέρα με τη μέρα βουλιάζουν στα χρέη, στους νέους που αντί να χαίρονται αναζητούν τόπο μετανάστευσης, στους γονείς που τους παρακολουθούν ανήμποροι να βοηθήσουν. Σε τούτη τη συγκυρία, επιβάλλεται να ανακαλύψουμε ξανά την αξία της αλληλεγγύης. Τη σημασία της βοήθειας προς τον πλησίον. Αυτό το χέρι του αγνώστου, που δεν σ’ αφήνει να πέσεις στον γκρεμό. Ένα πιάτο φαί την ώρα που τα πάντα γύρω σκοτεινιάζουν. Όχι, δεν λύνονται έτσι τα προβλήματα που δημιουργούν πολιτικές επιλογές. Οι απαντήσεις στα πολιτικά αδιέξοδα είναι εξόχως πολιτικές.

Μα στο μεταξύ, ας τείνουμε το χέρι στον πλησίον κι ας του χαμογελάσουμε από καρδιάς. Το ‘χουμε ανάγκη.

Νίκος Σπιτσέρης