Αλληλεγγύη. Ή στατιστική

«Στην κρίση απαντάμε με αλληλεγγύη», είναι το εύστοχο μήνυμα της Παγκόσμιας Ημέρας κατά των Ναρκωτικών στις 26 Ιουνίου. Μα και ένα από τα κεντρικά ζητήματα της Ευρωπαϊκής Ενωσης στο σύνολό της, αλλά και όλου του πλανήτη. Διότι στην αργκό των δημοσίων οικονομικών που έχουν ως ευαγγέλιο οι ιερείς και τα εξαπτέρυγα του ξεσαλωμένου χρηματιστηριακού κεφαλαίου δεν υπάρχει η λέξη αλληλεγγύη. Ούτε καν συνώνυμή της. Υπάρχουν ΑΕΠ. Ρυθμοί ανάπτυξης. Χρέη. Υποχρεώσεις. Υπάρχει λιτότητα με ένα ασύλληπτο πλήθος συνωνύμων. Από τη στενωπό και το συμμάζεμα, μέχρι το μνημόνιο και μεσοπρόθεσμο.

Στο μεταξύ, υπάρχει και η άλλη παγκόσμια αριθμητική που δεν είναι της μόδας. Κάθε τρία δευτερόλεπτα που περνούν ένα παιδί πεθαίνει στη γη από πείνα. Κάθε τρία τικ-τακ. Κι όμως ουδείς θορυβείται. Ούτε η Μέρκελ, ούτε ο Σαρκοζί, ούτε ο Ομπάμα. Με το φρύδι σηκωμένο επιπλήττουν τους σπάταλους Νεοέλληνες, τους Πορτογάλους και τους Ισπανούς κι ας το ξέρουν καλά πως δεν πληρώνουν μόνο δικές τους αμαρτίες, αλλά και τις συνέπειες του πρωτοφανούς στην παγκόσμια ιστορία πειράματος της ύπαρξης νομίσματος δίχως εθνική οικονομική πολιτική. Διότι αυτό σημαίνει νόμισμα. Η συναλλαγματική αξία σε ένα συγκεκριμένο οικονομικό πλαίσιο που ορίζεται από μια οικονομική πολιτική εντός συγκεκριμένων συνόρων. Στην περίπτωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η δημιουργία του κοινού υπερεθνικού νομίσματος δεν ανάγεται και δεν ορίζεται από την αναγκαία και απολύτως αντίστοιχη υπερεθνική πολιτική.

Μα στο μεταξύ, κάθε τρία δευτερόλεπτα ένα παιδί πεθαίνει. Κι άλλο. Κι άλλο. Ξανά και ξανά. Σε μια ακολουθία αμείλικτη. Με την ακρίβεια μαθηματικού μοντέλου. Κι άλλο. Κι άλλο. Μα κι ένα πρεζόνι εξαθλιωμένο, που δεν βρήκε θέση στα προγράμματα αποτοξίνωσης. Ενας άλλος εξαρτημένος, που ελλείψει αλληλεγγύης ξαναβούτηξε στην κόλαση των ναρκωτικών γιατί δεν βρήκε δουλειά. Πού να βρει; Το σκληρό μοντέλο δημοσιονομικής πολιτικής που ακολουθείται δεν δίνει φράγκο για την απασχόληση. Το ζητούμενο είναι η περιστολή δαπανών και ο περιορισμός των εξόδων. Το συμμάζεμα. Το νοικοκύρεμα.

Κι άλλα δευτερόλεπτα πέρασαν. Κι άλλα παιδάκια πέθαναν. Ίσως τελικά να μην είναι τυχαίο. Να μην είναι αστοχία της πολιτικής που ακολουθείται, αλλά μέρος της μεγάλης εξίσωσης που διέπει τα οικονομικά του πλανήτη. Ψυχραιμία. Τα παιδάκια που πέθαναν ενώ γράφονταν ετούτες οι αράδες είναι πιθανότατα απλή στατιστική. Εκείνη η σταθερά που διασφαλίζει όση ευημερία απόμεινε για να μοιραστούμε. Αμήν.

Νίκος Σπιτσέρης