Ο ΑΟΚ είναι οι οπαδοί του

Η πρώτη και απόλυτη προτεραιότητα ετούτη τη στιγμή είναι να σωθεί ο ΑΟΚ. Να ματαιωθεί πάση θυσία ετούτο το βρώμικο παιχνίδι, που είναι φανερό ότι παίζεται με αφορμή τη διένεξη της διοίκησης Ψωμιάδη με τη διοίκηση του δήμου Καβάλας. Άλλη είναι η αιτία. Μπορεί η δίκη για την κατηγορία της κακουργηματικής υπεξαίρεσης κατά του Μάκη Ψωμιάδη από την εμπλοκή του με τα διοικητικά της ΑΕΚ, που μετά από αλλεπάλληλες αναβολές έχει οριστεί τον επόμενο Δεκέμβριο. Μπορεί η υπόθεση των στοιχημάτων, που πήρε την οδό της δικαιοσύνης. Αλλά ό,τι και να κρύβεται, η ουσία είναι ότι αυτό το έγκλημα κατά του ΑΟΚ πρέπει οπωσδήποτε να αποτραπεί.

Διότι ο ΑΟΚ είναι οι αφηγήσεις για την ομάδα του ’70 με Κοψαχείλη, Χαραλαμπίδη, Μπουγατσά, Τάτση, Καραμπετάκη. Είναι η καταπληκτική αφήγηση του Γιώργου για κείνο τον οριακό αγώνα εκείνων των χρόνων, που έκρινε τον τίτλο του πρωταθλητή μεταξύ του ΠΑΟΚ και του Ολυμπιακού. Οι δυο ομάδες ισοβαθμούσαν στην πρώτη θέση και ο τίτλος κρινόταν σε δυο αναμετρήσεις. Ο ΠΑΟΚ έπαιζε στην Τούμπα με τη σπουδαία Παναχαϊκή που βγήκε τότε στην Ευρώπη και ο Ολυμπιακός στην Καβάλα με τον ΑΟΚ. Οι Παοκτζήδες, βέβαιοι για τη νίκη τους στην Τούμπα, ευελπιστούσαν ότι ο Ολυμπιακός θα άφηνε βαθμούς στην Καβάλα όπως και έγινε. Μα δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια. Εκείνη τη μέρα το Εθνικό Στάδιο είχε τρία χρώματα: το γαλανόλευκο των οπαδών του ΑΟΚ, το ερυθρόλευκο αυτών του Ολυμπιακού και το ασπρόμαυρο του ΠΑΟΚ. Το παιχνίδι της Καβάλας έληξε 0-0, αλλά η Παναχαϊκή κέρδισε 3-5 στην Τούμπα και το πρωτάθλημα κατέληξε στον Ολυμπιακό.

Μα και η αφήγηση του έτερου Γιώργου για κείνον τον άλλο αγώνα, που η αντίπαλη ομάδα μας είχε πάρει κοινώς τα σώβρακα. Ο 12ος παίκτης βουβός στην κερκίδα παρακολουθούσε ανήμπορος να αντιδράσει την απόλυτη κυριαρχία των αντιπάλων. Ώσπου στο 80’ ένας αντίπαλος έκανε ένα τάκλιν, που ξήλωσε ένα μεγάλο κομμάτι χλοοτάπητα και έδωσε την αφορμή για το ξέσπασμα που χρειαζόταν. Έγινε μεγάλη φασαρία για τον ασεβή, που δεν πρόσεξε το χορτάρι του σταδίου.

Ο ΑΟΚ είναι οι ιαχές για τον σπουδαίο Πολωνό Λέσεκ Πις, το πρώτο βιολί της σπουδαίας ομάδας του Γιώργου Παράσχου, που έχασε παρ’ ολίγο την έξοδό της στην Ευρώπη. Είναι οι πανηγυρισμοί για τα γκολ του Γιώργου Νασιόπουλου. Τα πνευμόνια του Μάλλιου και τα παλικαρίσια γκολ του Παπανδρέου. Οι ντρίμπλες του Αμπντούν πάνω στη γραμμή και το ξεπέταγμα του Ονουάτσι. Αλλά κυρίως είναι οι μεγάλες χαρές και οι μεγάλες λύπες που έμειναν ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη του κάθε οπαδού. Το καλαμπούρι της Δευτέρας. Οι εκτιμήσεις για το ματς της επόμενης Κυριακής. Η συζήτηση για τις μετεγγραφές που πρέπει να γίνουν.

Κοντολογίς, ο ΑΟΚ ούτε ήταν ποτέ, ούτε θα είναι ένας απλός κλειδάριθμος. Ενας αριθμός ΑΦΜ στη διάθεση του εκάστοτε προέδρου του. Είναι μέρος της συλλογικής μνήμης. Ο ΑΟΚ είναι κυρίως οι οπαδοί του δίχως τους οποίους θα ήταν ένα τίποτα. Όπως κάθε ομάδα απανταχού της γης. Από την Μπαρτσελόνα και την Μπόκα Τζούνιορς, έως τον Ολυμπιακό, τον Παναθηναϊκό, την ΑΕΚ, τον ΠΑΟΚ και τον ΑΟΚ.

Νίκος Σπιτσέρης