Οι αγανακτισμένοι

Όλα τα σχόλια για τους «αγανακτισμένους» των πλατειών μαρτυρούν την αλήθεια τους. Μια αλήθεια αντιφατική, ασαφής και ακαθόριστη σε μια εποχή που έχει όλα αυτά τα χαρακτηριστικά. Είναι γεγονός ότι στις πλατείες κατεβαίνουν άνθρωποι όλων των κομμάτων, των ηλικιών και των χρωμάτων ορμώμενοι από ένα ξέσπασμα απολύτως δίκαιο και τυφλό συνάμα. Ξέρουν καλά ότι τους έχουν κουρσέψει τη ζωή.

Ξέρουν καλά ότι είναι θύματα ενός παιχνιδιού που παίζεται για αυτούς χωρίς αυτούς. Ξέρουν καλά ότι ο καναπές, η ιδιώτευση και οι παντούφλες δεν είναι λύση. Γνωρίζουν εν μέρει τις αιτίες του κακού. Το διαρκές πάρτι ρεμούλας και διαφθοράς σε τούτη τη χώρα, στο οποίο κάποτε μπορεί και οι ίδιοι να πήραν μέρος, έστω και με μια πρόσκληση που έπεσε τυχαία στα χέρια τους. Τη γιγάντωση ενός δημοσίου τομέα αναποτελεσματικού και βαθύτατα διεφθαρμένου, που σε συνδυασμό με τον κρατικοδίαιτο και σκανδαλωδώς υποστηριζόμενο ιδιωτικό τομέα οδήγησαν σε μια πομφόλυγα ανάπτυξης, που ήταν μοιραίο κάποια στιγμή να σκάσει. Τα διεθνή κερδοσκοπικά παιχνίδια για χάρη των οποίων θυσιάζονται χώρες ολόκληρες. Κάτι έχουν αντιληφθεί για τις συνέπειες του πρωτοφανούς στην παγκόσμια ιστορία πειράματος της ύπαρξης κοινού νομίσματος (ευρώ), χωρίς κοινή οικονομική πολιτική. Δεν είναι καθόλου βέβαιοι ποιος ακριβώς είναι ο αντίπαλος. Αλλά είναι αποφασισμένοι κάτι να κάνουν. Να αντιδράσουν. Να πέσουν, αν πέσουν, μαχόμενοι αντί της μοιρολατρικής αντιμετώπισης των δεινών που υφίστανται.

Εξίσου μεγάλο μέρος αλήθειας έχουν και αυτοί που παίρνουν αποστάσεις, αρνούμενοι να μουντζώσουν το Κοινοβούλιο και τους πολιτικούς με έναν τρόπο ισοπεδωτικό και ασφαλώς επικίνδυνο. Τους ενοχλούν οι ακροδεξιές και ακροαριστερές απόψεις που βρίσκουν οπαδούς σε μια συγκυρία που βολεύει όσους αντί να μπαίνουν στη βάσανο της διατύπωσης προτάσεων αρκούνται στην άρνηση και την καταγγελία. Οι εύκολοι λαϊκίστικοι αφορισμοί. Δικαίως, σημειώνουν ότι τα ποδοσφαιρικού τύπου συνθήματα που κυριαρχούν δεν συνιστούν διεκδικητικό πλαίσιο, που οφείλει να έχει ένα κίνημα. Σωστά λένε ότι το Πολυτεχνείο είχε πολύ συγκεκριμένα συνθήματα: Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία, που συνοψίζονταν στο αίτημα της ελευθερίας και της πτώσης της χούντας. Άλλωστε, το σκηνικό που διαμορφώνεται σε όλη την Ευρώπη με την κρίση και την απαξίωση των κοινοβουλευτικών θεσμών, παραπέμπει στη σκοτεινή περίοδο που προηγήθηκε του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Τότε, που η αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία θεωρούνταν ξεπερασμένο σύστημα διακυβέρνησης.

Εν τέλει συνταγές δεν υπάρχουν. Ίσως το ζητούμενο να είναι η σύνθεση του κύματος αγανάκτησης που γεμίζει τις πλατείες, με την ανάγκη υπεράσπισης των κοινοβουλευτικών θεσμών, που μπορούν και πρέπει να διαφυλαχθούν αφού όμως πρώτα απαλλαγούν από τα σκατά του βαθύτατα διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος. Ισως η ελπίδα κρύβεται μέσα σε όλο τούτο το συνονθύλευμα, που δεν εμπόδισε ένα παλληκαράκι να κόψει ένα τριαντάφυλλο χθες κατεβαίνοντας την οδό Θέμιδος. Υπάρχει ελπίδα.

Νίκος Σπιτσέρης