Προτάσεις

Οι επτά προτάσεις του Κυριάκου Μητσοτάκη για τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος δεν είναι σε καμμία περίπτωση η απάντηση στην κρίση που διέρχεται η χώρα και το πολιτικό σύστημα. Σε άλλους μπορεί να φανούν ανατρεπτικές και σε άλλες μια συντηρητική ή λαϊκίστικη πρόταση για την επιβίωση του χρεωκοπημένου πολιτικού συστήματος. Μα όπως και να το δει κανείς είναι μια πρόταση για την αλλαγή της λειτουργίας του κοινοβουλευτικού μας πολιτικού παιχνιδιού. Προβλέπει τη μείωση του αριθμού των βουλευτών από 300 σε 200, πράξη που θα αποφέρει εξοικονόμηση 11 εκατ. ευρώ για τον κρατικό προϋπολογισμό. Την κατάργηση της βουλευτικής σύνταξης, ώστε να δικαιούνται σύνταξη μόνο από έναν ασφαλιστικό φορέα. Την κατάργηση του επιδόματος για συμμετοχή των βουλευτών σε επιτροπές της Βουλής, μέτρο με το οποίο μπορούν να εξοικονομηθούν περίπου 3,6 εκατ. ευρώ το χρόνο. Το κλείσιμο του καναλιού της Βουλής, που κοστίζει περίπου 6 εκατομμύρια ευρώ. Την κατάργηση στην πράξη της βουλευτικής ασυλίας και τη διαχρονική ανάρτηση του «πόθεν έσχες» των βουλευτών στο διαδίκτυο.

Είναι μια ολοκληρωμένη πρόταση ενός πολιτικού, που δεν αρκείται απλά να καταγγείλει την πράγματι επικίνδυνη απαξίωση των κοινοβουλευτικών θεσμών. Αναγνωρίζει το δίκαιο της οργής των πολιτών, που προσάπτουν ευθύνες στους πολιτικούς για τη χρεωκοπία της χώρας και αντιδρά με πρόταση συγκεκριμένη, που υπό προϋποθέσεις μπορεί να αντιμετωπίσει κάποιες παθογένειες της πολιτικής ζωής. Σημαντικότερη όμως και από την πρόταση αυτή καθεαυτή είναι η ύπαρξή της. Το γεγονός δηλαδή ότι διατυπώθηκε μια πρόταση, που διέπεται από λογική και κατατίθεται στον δημόσιο διάλογο. Δεν έχει τόση σημασία αν εγκριθεί, γίνει εν μέρει αποδεκτή ή απορριφθεί. Αλλά είναι πρόταση. Συγκεκριμένη. Απτή. Με λογική συνοχή.

Αυτό είναι που λείπει. Προτάσεις συγκεκριμένες από τους πολιτικούς, τους εξεγερμένους πολίτες, τους πανεπιστημιακούς, τους διανοούμενους. Προτάσεις, που να μπορούν να σταθούν στον δημόσιο διάλογο. Χρήσιμες είναι και οι μούντζες εναντίον αυτών που έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη για το κατάντημα της χώρας. Χρήσιμες είναι και οι δηλώσεις όσων αντί να χαϊδεύουν τα αυτιά των εξεγερμένων, επισημαίνουν τους κινδύνους που συνεπάγονται οι ισοπεδωτικές προσεγγίσεις και την αναγκαιότητα στήριξης των κοινοβουλευτικών θεσμών, αφού φυσικά πρώτα απαλλαγούν από τη διαφθορά.

Δίχως προτάσεις όμως προσφέρουν μονάχα εκτόνωση, που δεν είναι το ζητούμενο.

Νίκος Σπιτσέρης