Μια από τις ωραιότερες φωτογραφίες, που τραβήχτηκε ποτέ στο Ευρωκοινοβούλιο έκανε το γύρο του κόσμου. Η ιταλίδα ευρωβουλευτής Λίτσια Ροντζούλι καθισμένη στα έδρανα με τα χαρακτηριστικά ακουστικά που της επιτρέπουν να ακούει τις μεταφράσεις των αλλόγλωσσων ομιλητών σκύβει και δίνει ένα φιλί στο μωρό που κρατά στην αγκαλιά της. Μια σκηνή συνηθισμένη, καθημερινή, που συμβαίνει με τις περισσότερες μανάδες του κόσμου, μα πάντα αξεπέραστη. Μεγαλειώδης. Μια αγκαλιά απέραντης τρυφερότητας και αγάπης, που συνδέει κάθε μάνα με το παιδί. Στην κούνια του. Στο σπίτι. Στο δρόμο. Στη δουλειά. Στο ευρωκοινοβούλιο, γιατί όχι; Εκεί δουλεύει η μάνα Λίτσια και γι αυτό πήρε μαζί της το μωρό. Για να κάνει εκστρατεία για τη βελτίωση των εργασιακών συνθηκών των µητέρων.
Η 35χρονη Λίτσια Ροντσούλι, που είναι εκλεγµένη ευρωβουλευτής µε το κόµµα του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, εργαζόταν ως νοσοκόµα και αργότερα έγινε διευθύντρια σε νοσοκοµείο πριν ασχοληθεί µε την πολιτική. «Βρίσκοµαι συµβολικά εδώ µε την κόρη µου για να υπογραµµίσω ότι δεν είναι εύκολο στις γυναίκες να συνδυάσουν την εγκυµοσύνη και τη µητρότητα µε την εργασία, την επαγγελµατική µε την οικογενειακή ζωή», δήλωσε η Ροντσούλι, η οποία διευκρίνισε ότι δεν έχει ενθουσιαστεί από ευρωπαϊκά σχέδια που συζητιούνται για να βελτιωθούν οι παροχές στις γυναίκες µετά τη γέννα. «Δεν ζητώ µεγαλύτερη άδεια γέννας», πρόσθεσε η ευρωβουλευτής, που επέστρεψε στη δουλειά της ένα µήνα µετά τον τοκετό, «αλλά καλύτερους όρους εργασίας για τις µητέρες».
Αν η Λίτσια δεν ήταν ευρωβουλευτής θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να αντιμετωπίσει τη μητρότητα ως πρόβλημα. Με την κίνησή της αυτή, με αυτή την τρυφερή αγκαλιά όμως δεν έστειλε απλά ένα μήνυμα για τη μητρότητα. Εξανθρώπισε μεμιάς την αίθουσα των σιδερωμένων λόγων μιας Ευρώπης, που ξεθωριάζει επικίνδυνα. Μιας Ευρώπης των γραφειοκρατών, που δεν είναι σε θέση να εκτιμήσει τα μικρά καθημερινά θαύματα, όπως μια αγκαλιά μιας εργαζόμενης μάνας στο μωρό της κι ίσως γι αυτό αποδεικνύεται ανίκανη να εμπνεύσει μεγάλους στόχους, όπως μια Ευρώπη της ευημερίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης. Ενός υγιούς πολυεθνικού οργανισμού, ικανού να αμβλύνει ανισότητες και να αναδεικνύει συμπτώσεις και διαφορές.
Μιας Ευρώπης νέας, γόνιμης σε ιδέες, που όχι μόνο δε θα φοβάται μειονότητες όπως τους ρομά, αλλά θα τους αγκαλιάζει στοργικά και θα τους βοηθά να βρουν το δρόμο τους σε τούτο τον κόσμο το μικρό, το μέγα. Μιας Ευρώπης νέας, σφριγηλής, ικανής να αγαπήσει και να αγαπηθεί. Μιας Ευρώπης, που δε θα χρειάζεται επικοινωνιακά φτιασίδια για να συνεγείρει τους Ευρωπαίους πολίτες, σαν και αυτά που αναζητούν αγωνιωδώς οι επιτελείς της τα τελευταία χρόνια. Μιας Ευρώπης, που σαν κάθε μωρομάνα θα είναι αφοσιωμένη στα μικρά της. Στις νέες γενιές, που σήμερα σε τούτη τη γερασμένη, αποστεωμένη Ευρώπη βρίσκουν παντού σφαλιστές πόρτες.
Σε μια τέτοια Ευρώπη δε θα χρειάζονται ιδιαίτερες επικοινωνιακές καμπάνιες. Θα αρκεί μια μονάχα κίνηση για να κινητοποιηθούν οι υγιείς δυνάμεις, που σήμερα αδυνατούν να ξεπεράσουν τα τείχη που ορθώνουν οι ατσαλάκωτοι γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Μια κίνηση απλή σαν και αυτή της μάνας Λίτσια, που θα μπορούσε -γιατί όχι;- να γίνει το σύμβολο μιας Ευρώπης, αντάξιας των προσδοκιών των ιδρυτών της.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου