Οι φονιάδες που σκότωσαν τρεις ανθρώπους στο κτίριο της Marfin στην οδό Σταδίου στην Αθήνα δε στόχευσαν μόνο κατά του ιερού δικαιώματος στη ζωή. Δε βαρύνονται μόνο με το αίμα τριών ανθρώπων. Στόχευσαν ευθέως κατά της μεγαλειώδους κινητοποίησης των εργαζομένων κατά της ισοπέδωσης μισθών και δικαιωμάτων στην Αθήνα και σε όλη την Ελλάδα. Εάν τούτο το συμβάν γινόταν στην Ελλάδα του '60 δε θα χωρούσε αμφιβολία. Θα επρόκειτο σε κάθε περίπτωση για προβοκάτσια ολκής του παρακράτους, που στόχο θα είχε να πλήξει το μαζικό κίνημα και να στοχοποιήσει ευθέως τη διωκόμενη τότε αριστερά, αλλά και κάθε πολίτη που αντιστεκόταν στο τότε αστυνομοκρατούμενο κράτος. Θα επρόκειτο σε κάθε περίπτωση για προβοκάτσια ολκής, που θα ήταν ενταγμένη σε κάποια από τα πολλά σχέδια αποσταθεροποίησης της ομαλότητας του πολιτικού βίου, με στόχο την εγκαθίδρυση τυραννικού καθεστώτος. Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Το κράτος των χαφιέδων και των στρατιωτικών, που ήταν ανά πάσα στιγμή σε ετοιμότητα να καταλύσει με τα όπλα τη δημοκρατία για να καταπολεμήσει τον "εσωτερικό εχθρό" δεν υπάρχει πια. Οι αστυνομικοί ζουν δίπλα μας, ανάμεσά μας και είναι πια φίλοι μας, γείτονες, συγγενείς και ουδεμία σχέση έχουν πια με τους χαφιέδες του χθες. Οι στρατιωτικοί είναι σήμερα μισθωτοί, που κάνουν μια συγκεκριμένη δουλειά. Οποιες ενστάσεις και να έχει κανείς για το ρόλο και τη στάση της Αστυνομίας ή του Στρατού, ουδείς μπορεί να υποστηρίξει ότι στόχος τους σήμερα είναι η αντιμετώπιση του εσωτερικού εχθρού όπως τότε. Οι φονιάδες που τα τελευταία χρόνια συνειδητά ή ασυνείδητα βάζουν φωτιές, πετούν μολότοφ δεξιά και αριστερά, εκτελούν αστυνομικούς, βάλλοντας ευθέως εναντίον της δημοκρατίας και του μαζικού κινήματος είναι σε κάθε περίπτωση οι προβοκάτορες του σήμερα. Είναι οι εχθροί της δημοκρατίας μας. Του δικαιώματός μας να περπατάμε ελεύθερα, να εκφραζόμαστε ελεύθερα, να διαδηλώνουμε ελεύθερα, να αντιπαραθέτουμε ελεύθερα τις απόψεις μας. Να συμφωνούμε και να διαφωνούμε. Να ασκούμε επιχειρηματική δραστηριότητα.
Η αυτονόητη ξεκάθαρη καταδίκη της δράσης τους δεν αρκεί πια. Επιβάλλεται να απομονωθούν πολιτικά και κοινωνικά. Είναι αλήθεια πως πολλά μπορεί κανείς να πει για την ποιότητα της δημοκρατίας μας. Για τη σαπίλα του πολιτικού μας συστήματος. Για τη χρεοκοπία του πολιτικού προσωπικού, που κυβέρνησε τον έρμο ετούτο τόπο τα τελευταία σαράντα χρόνια και έφερε τη χώρα στο χείλος της αβύσσου. Για τη διάρρηξη του κοινωνικού ιστού στο όνομα της κονόμας και της αρπαχτής. Είναι γεγονός ότι οι πολιτικοί βρίσκονται δικαίως στο στόχαστρο μιας κοινωνίας, που με όλο ετούτο τον ορυμαγδό από τα κανάλια και τον Τύπο έχει χάσει το χαμόγελό της. Αυτό ήταν ίσως και το κυριότερο χαρακτηριστικό της μεγαλειώδους πορείας της ΕΥΚ και του ΑΔΕΔΥ στην Καβάλα. Ελειπε το χαμόγελο. Η διάθεση για πειράγματα, που συνηθίζονται σε τέτοιες συγκεντρώσεις. Περισσεύει πια η οργή. Η αγανάκτηση των πολιτών, που έχουν συνειδητοποιήσει ότι για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά η χώρα προχωρά ολοταχώς προς τα πίσω. Ότι πια είναι πολύ πιθανό τα παιδιά μας να ζήσουν χειρότερα από τους γονείς.
Ετούτο το δίκαιο κύμα οργής και αγανάκτησης των πολιτών ήταν που κατέκλυσε τους δρόμους στην Αθήνα, τη Θεσσαλονίκη, την Καβάλα. Εναντίον αυτού του κύματος ρίχτηκαν χθες οι πέτρες και οι μολότωφ, που αφαίρεσαν ανθρώπινες ζωές. Αντί να αφήσουν αυτή τη λαοθάλασσα να "πνίξει" πολιτικά αυτούς που ευθύνονται για την πολιτική χρεοκοπία της χώρας, έστρεψαν την προσοχή στη δολοφονία των τριών ανθρώπων στη Marfin.
Σε αυτές τις κρίσιμες, ιστορικές μέρες που ζούμε, επιβάλλεται άπαντες να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Πρώτοι από όλους αυτοί που κυβέρνησαν ετούτο τον τόπο και τον έφεραν στο χείλος της αβύσσου. Κατόπιν τα κόμματα, στο σύνολό τους, που είναι πια φανερό, αδυνατούν να καλύψουν την κοινωνία. Μα αυτό που δε χωρά πια ούτε λεπτό αναβολή είναι η απομόνωση των σύγχρονων εχθρών του μαζικού κινήματος. Αυτών που αδιαφορούν προκλητικά για το ύψιστο δικαίωμα στη ζωή. Αυτών, που τρέφονται από την κρίση των θεσμών και την ανικανότητα του πολιτικού κόσμου στο σύνολό του να διατυπώσει μια πειστική εναλλακτική πρόταση. Το μεγάλο στοίχημα είναι η εξυγίανση της δημοκρατίας μας, που είναι φανερό πως είναι σε παρακμή. Αλλά απαραίτητος όρος για την εξυγίανσή της είναι να συνεχίσει να υπάρχει.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου