Μέσα σε τούτη τη δημοσιονομική θύελλα, που έχει παρασύρει όλη την Ευρώπη, με την ανασφάλεια στο ζενίθ, χρειαζόμαστε -όσο ποτέ- κουράγιο. Χαμόγελο. Θετική ματιά στη ζωή. Ένα "βρε δε βαριέσαι αδελφέ", που έλεγαν πολύ συχνά οι Ελληνες σε συνθήκες πολύ δυσκολότερες. Τότε που δεν απειλούνταν απλώς τα κεκτημένα τους, αλλά είχαν όλα γίνει καπνός στη Μικρασιατική Καταστροφή. Παιδί αυτής της γενιάς η γιαγιά η Σμαρώ άφραγκη μέχρι το τέλος, πετούσε συχνά-πυκνά την ατάκα "μήπως λεφτά δεν έχουμε";
Ετούτη τη θετική ματιά σε τούτους τους χαλεπούς καιρούς διακρίνει κανείς στα στελέχη της Ν.Δ. που διαγκωνίζονται για να διεκδικήσουν θώκους και αξιώματα στου Καλλικράτη τον καιρό. Όχι μόνο δεν φοβούνται να εκτεθούν στο εκλογικό Σώμα έχοντας από πίσω τους έναν κομματικό μηχανισμό κατεστραμμένο και πλήρως απαξιωμένο, αλλά ερίζουν κιόλας ποιος θα πρωτοθέσει υποψηφιότητα. Μα το πιο εντυπωσιακό είναι ότι η στάση τους αυτή δεν οφείλεται σε έναν καλώς εννοούμενο κομματικό πατριωτισμό, αντίστοιχο αυτού των προσφύγων, αλλά μάλλον σε άγνοια κινδύνου. Μιλούν και σου δίνουν την αίσθηση ότι βρίσκονται κάπου μεταξύ 2000 και 2007, όταν η Ν.Δ. του Κώστα Καραμανλή είχε εγγραφεί στη συνείδηση των περισσότερων Ελλήνων ως η αξιόπιστη εναλλακτική λύση έναντι του φανερά κουρασμένου και καθεστωτικού ΠΑΣΟΚ. Μόνο, που κάποια στιγμή οφείλουν να αντιληφθούν τα αυτονόητα. Είναι τέτοια η απαξίωση της Ν.Δ. και τόσο μεγάλο το χάσμα μεταξύ βάσης και στελεχών μετά την επικράτηση του Αντώνη Σαμαρά και τη διαγραφή της Ντόρας Μπακογιάννη, ώστε είναι η πρώτη φορά που αυτό που διακυβεύεται είναι η ίδια η ύπαρξη του κόμματος που ίδρυσε το 1974 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ως κόμμα εξουσίας.
Υπό αυτές τις συνθήκες, οι φιλοδοξίες "γαλάζιων" στελεχών ενόψει των αυτοδιοικητικών εκλογών του Νοεμβρίου μπορούν να ερμηνευθούν μόνο με όρους ψυχολογίας και όχι πολιτικής ανάλυσης. Εκτός εάν μέχρι το Νοέμβριο η με γεωμετρική πρόοδο αυξανόμενη απαξίωση του ΠΑΣΟΚ ισοφαρίσει το χάλι, οπότε τις εκλογές θα τις κερδίσουν ή θα τις χάσουν οι παρέες.
Δεν θέλει πολύ. Άλλες δυο-τρεις εναγώνιες δημόσιες τοποθετήσεις του Λοβέρδου ότι μας αγαπά και θέλει να μας προστατεύσει, αλλά αδυνατεί να το πράξει γιατί πιέζεται από τους αξιωματούχους του ΔΝΤ και της Ε.Ε. και όλα γίνονται. Μια απορία μοναχά. Όταν ένας υπουργός δηλώνει επανειλημμένως ότι δεν κυβερνά, αλλά εκτελεί εντολές άλλων, γιατί δεν παραιτείται;
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου