Σε ένα ζευγάρι καλοκαιρινές παντούφλες χώρεσαν όλα τα αδιέξοδα του παγκόσμιου οικονομικού μοντέλου ανάπτυξης. Διότι το απόλυτο οικονομικό αδιέξοδο, που έχει βυθίσει στο ζόφο τη χώρα τους τελευταίους μήνες περισσότερο οφείλεται στο παγκόσμιο άυλο παιχνίδι των τίτλων και της μη παραγωγής και λιγότερο στα υπαρκτά προβλήματα του στρεβλού οικονομικού μοντέλου της Ελλάδας. Ιδού. Τα τελευταία καλοκαίρια είχα βολευτεί με τις καλοκαιρινές προσοψέ παντούφλες ενός από τα ελάχιστα εναπομείναντα ελληνικά εργοστάσια παραγωγής υποδημάτων. Κατασκευή σοφή στην απλότητά της. Αντιολισθητική σόλα και προσοψέ μέρη που απορροφούν τα νερά του μπάνιου και τον ιδρώτα. Τα ταλαιπωρημένα μου ποδάρια ούτε ζεσταίνονταν, ούτε κρύωναν γιατί τόσο με είχαν βολέψει που τις φορούσα χειμώνα-καλοκαίρι. Ενάμισι μήνα πριν αγόρασα χαρούμενος το καινούργιο μου ζευγάρι, αφού οι περσινές δεν κρατούσαν άλλο μετά από ένα χρόνο ταλαιπωρίας. Διότι τόσο κρατούσε το ζευγάρι. Πάνω-κάτω ένα χρόνο περίπου.
Η χαρά μου διήρκεσε περίπου δυο βδομάδες, ίσως και λιγότερο. Διότι την τρίτη εβδομάδα οι παντούφλες είχαν σχεδόν διαλυθεί. Μέσα σε τρεις εβδομάδες είχαν υποστεί φθορά που αντιστοιχούσε σε ένα χρόνο. Επειδή όλες οι εταιρίες παραγωγής έχουν και τις άτυχες στιγμές τους τις αντικατέστησα, με την προσδοκία ετούτη τη φορά να κρατήσουν όπως άλλοτε. Στην πρώτη εβδομάδα είχαν ήδη αρχίσει να ξηλώνονται, σε τρεις εβδομάδες είχαν τελειώσει.
Αρα δεν ήταν ατύχημα. Μπορεί βάσιμα κανείς να υποθέσει ότι ο εργοστασιάρχης υποχρεώθηκε να μειώσει κατακόρυφα το κόστος παραγωγής για να αντέξει στον διεθνή ανταγωνισμό. Μα επειδή μαγικές συνταγές δεν υπάρχουν, επέλεξε την πλέον προφανή επιλογή. Απαλλάχτηκε από τα έμπειρα χέρια τεχνιτών, που έραβαν τις παντούφλες, τα οποία αντικατάστησε με σαφώς φτηνότερο αλλά άπειρο προσωπικό. Ενδεχομένως, να μείωσε κατά το δυνατόν και το κόστος αγοράς πρώτων υλών, επιλέγοντας εν γνώσει του υποδεέστερα υλικά. Ρισκάροντας την καλή του φήμη.
Ετσι, μέσα σε δυο μήνες χάλασαν στα πόδια μου δυο ζευγάρια παντούφλες, που μέχρι πρότινος θα κάλυπταν τις ανάγκες μου για δυο χρόνια. Μη έχοντας άλλη επιλογή αγόρασα τρίτο ζευγάρι εισαγόμενο με την προσδοκία να αντέξουν. Οσο για το εργοστάσιο, αφού πρώτα μάλλον απέλυσε τα έμπειρα χέρια, εάν αυτή είναι η ποιότητα της δουλειάς του σύντομα θα απολύσει και τα άπειρα και κάποια στιγμή θα οδηγηθεί σε λουκέτο, προς δόξαν του διεθνούς ανταγωνισμού. Μα και των "σοφών" και άτεγκτων κανόνων του ξεσαλωμένου καπιταλισμού των καιρών.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου