Χάρτινοι ήρωες

Όχι πως δεν γκρίνιαζαν όταν τέτοιες μέρες κρατούσαμε στα χέρια κόμικς. Και γκρίνιαζαν και ισοπεδωτική κριτική ασκούσαν για αυτά τα «μίκι μάους» όπως τά ‘λεγαν –όλα ανεξαιρέτως «μίκι μάους» ήταν για τους μεγάλους- που μας αποσπούσαν από τη δουλειά: Τα μαθήματα. Αυτό ήταν και το μοναδικό ψήγμα αληθείας στο συχνότατο κήρυγμα κατά των κόμικς. Ότι το σχολείο ήταν δουλειά, δηλαδή καταναγκασμός, ενώ τα κόμικς διασκέδαση. Ψυχαγωγία. Μια πύλη ανοιχτή στη φαντασία με υπέροχους χάρτινους ήρωες ικανούς για το αδύνατο σαν τον Τιραμόλα ή άλλους πάλι απλούς, καθημερινούς τύπους σαν τους γύρω μας, όπως εκείνος ο αλητάκος ο Σεραφίνο και ο λιχούδης Πολντό, ο κολλητός του Ποπάϋ, που κατέβαζε τα χάμπουργκερ σε ντουζίνες. Λεπτομέρειες, όπως τι εστί χάμπουργκερ, που φυσικά τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης στο Θεολόγο της Θάσου αποτελούσε άγνωστη λέξη δεν μας ενδιέφεραν. Η ουσία ήταν που ενδιέφερε. Η ακόρεστη πείνα εκείνης της χοντρής φιγούρας.

Πάντως, εμείς το Πάσχα το είχαμε συνδέσει και με τα κόμικς. Σε μιαν ενότητα αδιάσπαστη με τα πάθη του Χριστού, τη μυρωδιά του ασβέστη με τον οποίο κάθε Πάσχα βάφονταν οι αυλές και οι πλάκες στις εισόδους των σπιτιών, το «η ζωή εν τάφω» και τον επιτάφιο. Το πρωί παίζαμε και μελετούσαμε κόμικς, ενώ το βραδάκι το πρόγραμμα περιλάμβανε εκκλησιασμό. Ετσι, που μαζί μας, στις οικογενειακές συνάξεις και τα τραπεζώματα του Πάσχα, ήταν σα να συμμετείχαν ο Μίκι Μάους –είπαν, είπαν, μα ακόμα φίλος μου είναι- ο Ντόναλντ, εκείνος ο αντιπαθέστατος τυχεράκιας Γκαστόνε, η Μίνι, μα και άλλοι ρωμαλέοι ήρωες με τους οποίους ταυτιζόμασταν μεγαλώνοντας σαφώς περισσότερο. Με κείνο τον ξανθομάλλη γίγαντα Μπλεκ, που μαχόταν για την απελευθέρωση της Αμερικής, τον Ταρζάν, τον αίλουρο της ζούγκλας Ζαγκόρ και τον Ομπραξ με τις ατσάλινες γροθιές και τις μεταμφιέσεις. Ολοι τους ψηλοί, όλοι τους ωραίοι, όλοι τους υπερασπιστές του καλού και του δίκαιου.

Όταν μεγαλώσαμε κι άλλο στη συντροφιά μπήκαν ο σπάιντερμαν, ο σούπερμαν, ο θρυλικός Χούλκ. Αργότερα, ωριμάζοντας ήρθε η ώρα της παρέας του Αστερίξ, του Λούκυ Λουκ και του Ιζνογκούντ.

Είναι Μεγάλη Παρασκευή πρωί και δίπλα μου βρίσκεται ένας τόμος με τρεις Περιπέτειες του λοχαγού Μαρκ των Λύκων του Οντάριο. Από το πρωί διαβάζω. Στο πνεύμα των ημερών.

Νίκος Σπιτσέρης