Γιατί να νοιαστούν; Δικό τους είναι το χωράφι;

Συνέβη χρόνια πριν σε ένα χωριό της Δράμας με πολλές αμυγδαλιές. Οι νομάδες μελισσοκόμοι της Θάσου το είχαν κάνει τακτικό σταθμό στα ετήσια ταξίδια των μελισσοκομείων τους. Πήγαιναν τα μελίσσια τους όταν ανθίζαν οι μυγδαλιές για να βοσκήσουν και τά 'παιρναν για να συνεχίσουν με σουσούρα, καστανιά ή άλλες νομές (βοσκές για όσους τυχόν δεν καταλαβαίνουν), ώσπου το καλοκαίρι να τα φέρουν στο νησί για να πάρουν πεύκο. Ετούτα τα τακτικά ταξίδια των μελισσοκόμων είναι η ευλογία και η "κατάρα" αυτής της δουλειάς. Μα με τα χρόνια, τα μελισσοκομεία των Θασίων θεωρήθηκαν βάρος για ορισμένους από τους κατοίκους του χωριού. Ενδεχομένως να κυριάρχησαν και απόψεις του τύπου "οι Θασίτες κονομάνε με τα δικά μας τα δέντρα χωρίς να δίνουν μία δραχμή" και κάποιοι γρουσούζηδες εκ των αμυγδαλοπαραγωγών έκαναν ένα μικρό έγκλημα εντός των ορίων του γραπτού νόμου, αλλά ασυγχώρητο για το άγραφο συμβόλαιο μεταξύ μελισσοκόμων και αγροτών. Ράντισαν με δηλητήριο τοξικό ξέροντας καλά ότι θα προκαλέσουν καταστροφή.

Τα μελίσσια έπαθαν μεγάλες ζημιές και η ασυγχώρητη εγκληματική ενέργεια έγινε άμεσα γνωστή στα κανάλια επικοινωνίας των μελισσοκόμων. Στόμα με στόμα, άπαντες έμαθαν τι συνέβη και έγραψαν το χωριό στη μαύρη λίστα. Φυσικά την επομένη, ουδείς τους ενόχλησε. Ούτε ένα μελίσσι δεν τοποθετήθηκε στην περιοχή. Ούτε ένας μελισσοκόμος δεν κέρδισε "εις βάρος τους". Μάταια περίμεναν την εποχή της σοδειάς αμύγδαλα. Η επικονίαση ελλείψει των μελισσών δεν έγινε και τα χιλιοτραγουδισμένα άνθη της αμυγδαλιάς ουδέποτε έγιναν αμύγδαλα. Όταν οι αμυγδαλοπαραγωγοί αντελήφθησαν τι είχε συμβεί κίνησαν γη και ουρανό για να μεταπείσουν τους μελισσοκόμους που οι ίδιοι είχαν διώξει.

Ιστορία διδακτική, που επιδέχεται πολλές αναγνώσεις, μία εκ των οποίων μπορεί να έχει σχέση και με τα μέτρα σταθερότητας, που επιβάλλουν τα νεοφιλελεύθερα γεράκια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Με αρκετή δόση φαντασίας μπορείτε να βάλετε στη θέση της ελληνικής οικονομίας αυτό το χωριό με τις αμυγδαλιές και στη θέση των Θασίων μελισσοκόμων τους πανταχόθεν βαλλόμενους Ελληνες καταναλωτές, που "φαρμακώνονται" συστηματικά από τις δραστικές περικοπές των εισοδημάτων τους, που έχουν ήδη συντελεστεί ή αναμένονται βάσει των συνταγών του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.

Λένε πως ετούτη η πολιτική γίνεται για την εξυγίανση της ελληνικής οικονομίας, αλλά δεν υπολογίζουν ότι η δυναμική σχέση οικονομίας-καταναλωτών στο πλαίσιο της ελεύθερης αγοράς μπορεί να αντιστοιχηθεί με την εξίσου δυναμική -ικανή και αναγκαία το λέγαμε στα Μαθηματικά- σχέση αμυγδαλοπαραγωγών-μελισσοτρόφων. Ελλείψει μελισσιών μένουν στείρες οι μυγδαλιές και ελλείψει καταναλωτικού κοινού με αγοραστική δύναμη μένει στέρφα η αγορά. Διότι είναι άλλο πράγμα οι απολύτως απαραίτητες κινήσεις για το συμμάζεμα του αδικαιολόγητα σπάταλου και αντιπαραγωγικού δημόσιου τομέα εν Ελλάδι, και άλλο πράγμα η οικονομική εξόντωση των πολλών υπέρ των ολίγων τρωκτικών που έτρωγαν παρασιτικά τα σωθικά της ελληνικής οικονομίας.

Οι καταναλωτές για την αγορά είναι ό,τι οι μέλισσες για τις αμυγδαλιές. Δίχως την απαραίτητη «επικονίαση» η καταστροφή της παραγωγής είναι μαθηματικώς βέβαιη. Αλλά τα γεράκια των Βρυξελλών και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου δε νοιάζονται. Αλλωστε, δικό τους είναι το χωράφι;

Νίκος Σπιτσέρης