Επεισόδιο 1ο:
Τόπος: παραλιακό ταβερνάκι παρά θιν' αλός κάπου στη Θάσο γιατί έτσι μας αρέσει. Μια παρέα φίλων ή ένα ζευγαράκι ερωτευμένο. Διαλέγετε και παίρνετε. Κάθονται δίπλα στη θάλασσα με φόντο το απέραντο γαλάζιο, παραγγέλνουν πιάτα εκλεκτά, πίνουν τα ουζάκια τους ή τα κρασάκια τους και κάποια στιγμή ζητούν λογαριασμό. Ο λογαριασμός τους ενθουσιάζει, φεύγουν τραγουδώντας και υπόσχονται να το επαναλάβουν.
Επειδόσιο 2ο:
Τόπος: εστιατόριο περιποιημένο, σωστά διακοσμημένο σε τόπο που οι πελάτες απλά δεν θέλουν να θυμούνται. Κάθισαν, παρήγγειλαν, κάθε άλλο παρά ενθουσιάστηκαν, αλλά όταν είδαν το λογαριασμό τρελάθηκαν. Φώναξαν τον υπεύθυνο του καταστήματος, κατήγγειλαν το γεγονός και ορκίστηκαν όχι μόνο να μην ξαναπατήσουν το ποδάρι τους, αλλά να ενημερώσουν φίλους και γνωστούς να μη διαπράξουν το λάθος. Ετσι καίγονται τα μαγαζιά.
Επεισόδιο 3ο:
Τόπος: Δημοφιλής προορισμός το μεσημέρι της Καθαράς Δευτέρας. Μια παρέα νεαρών παιδιών έκανε το λάθος να βγει και να παραγγείλει. Περίμεναν, περίμεναν ώσπου μετά από κανα-δυο ώρες αποφάσισαν να φύγουν εκνευρισμένοι. Αντί συγγνώμης κλήθηκαν να πληρώσουν λογαριασμό 25 ευρώ για τρεις πατάτες και δυο ούζα.
Επεισόδιο 4ο
Τόπος: Σημείο ειδυλλιακό με φόντο ηλιοβασίλεμα. Περπατάτε με το ταίρι σας δίπλα στη θάλασσα, με υπόκρουση τον φλοίσβο των κυμάτων. Όλα είναι ή μοιάζουν μαγικά. Ξάφνου σας σταματά ένας κύριος ή μια κυρία (στην κρίση σας) και σας ζητά να πληρώσετε έναν λογαριασμό διόλου ευκαταφρόνητο, ας πούμε έτσι πρόχειρα χίλια τόσα ευρώ για ψώνια ή έξοδο αλλονών. Τι θα κάνετε; Θα το συζητήσετε ήρεμα; Θα αναλογιστείτε τις συνέπειες ενός ξεσπάσματός σας ή θα τον πετάξετε στη θάλασσα έτσι απλά; Μάλλον το τελευταίο.
Αυτό είναι που συμβαίνει με τον λογαριασμό που μας ζητούν να πληρώσουμε για τον σπάταλο, αντιπαραγωγικό, ενίοτε παρασιτικό δημόσιο τομέα. Για χρέη που γιγαντώθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες από αργομισθίες κολλητών, από τη δράση τρωκτικών και άλλων παρακοιμώμενων της εκάστοτε εξουσίας. Εφαγαν, ήπιαν, μοίρασαν μεταξύ τους ευρωπαϊκά κονδύλια που δόθηκαν για τον εκσυγχρονισμό της χώρας και τώρα στέλνουν σε μας το λογαριασμό. Στους αθώους του αίματος τούτου στη συντριπτική πλειοψηφία τους υπαλλήλους του δημοσίου και του ιδιωτικού τομέα, που φταίνε μόνο για την ανοχή που τόσα χρόνια έδειχναν στα λαμόγια. Ναι, φταίει κι ο Χατζηπετρής. Αλλά επιτέλους τον λογαριασμό πληρώνει αυτός που έκανε την κατανάλωση. Είναι στοιχειώδες.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου