Το πρόβλημα του δημάρχου Καβάλας Κωστή Σιμιτσή δεν είναι η παραίτηση του Τάσου Κυριατζή από την αντιδημαρχία Οικονομικών. Συμβαίνουν συχνά αυτά σε πολιτικές θέσεις, πολλώ δε μάλλον, σε διορισμένες όπως αυτές των αντιδημάρχων. Είναι όπως ο νόμος ορίζει. Οι αντιδήμαρχοι είναι οι συνεργάτες που ο εκλεγμένος δήμαρχος επιλέγει για να τον βοηθούν στη διεκπεραίωση του έργου του. Άρα, όταν για κάποιο λόγο ετούτη η σχέση του δημάρχου με τον εκάστοτε αντιδήμαρχο διαρραγεί, η παραίτηση είναι η μόνη λύση. Είτε ετούτη επιβάλλεται από τον δήμαρχο, είτε όταν πρόκειται για κίνηση ευθιξίας του αντιδημάρχου, γίνεται αποδεκτή, όπως συνέβη εν προκειμένω.
Εξάλλου, ήταν η τρίτη στη σειρά υποβολή παραίτησης από τον κ. Κυριατζή. Η κατάσταση έτεινε πια στα όρια του γραφικού. Ήταν και το προσωπικό πρόβλημα του αντιδημάρχου με κείνη την προσκύρωση οικοπέδου εκεί στον Προφήτη Ηλία, που βάραινε το κλίμα. Μια υπόθεση ηθικής τάξεως, που αδικεί μεν κατάφωρα τον κ. Κυριατζή, αλλά που είχε τη βαρύτητά της στους σημερινούς χαλεπούς καιρούς. Πρόκειται για ένα γενικότερο σύμπτωμα. Όταν υποχωρεί η πολιτική, προτάσσονται ζητήματα ηθικής τάξεως για να καλυφθεί η πολιτική φτώχεια των καιρών και των πρωταγωνιστών.
Το πρόβλημα του δημάρχου, που έφερε στο προσκήνιο το παρασκήνιο περί την παραίτηση Κυριατζή και οι κινήσεις ένθεν κακείθεν το τριήμερο που προηγήθηκε της παραίτησης, είναι το νοσηρό κλίμα που κυριαρχεί στις αίθουσες του δημαρχείου. Είναι οι βυζαντινισμοί και οι προσωπικές στρατηγικές στενών συνεργατών του, που ακυρώνουν εν τη γενέσει της κάθε δημιουργική προσπάθεια. Είναι κάτι νεόκοποι Πασόκοι και όχι μόνον, που νομίζουν ότι η πολιτική είναι ασκήσεις επί χάρτου, τον οποίον θεωρούν εξ ορισμού βαμμένο πράσινο οι αδαείς. Για τούτο η παραίτηση του Κυριατζή αποτελεί μοναδική ευκαιρία για τον Σιμιτσή να καθαρίσει την κόπρο, που με δική του ευθύνη μάζεψε εδώ και τρία χρόνια στο λευκό κτίριο επί της οδού Κύπρου. Ακολουθώντας με καθυστέρηση το παράδειγμα του δημάρχου Σερρών, που πριν από ένα δίμηνο κατάργησε λόγω λιτότητας αντιδημάρχους και ειδικούς συμβούλους.
Άλλωστε, όταν ο Σιμιτσής έπαιρνε το χρίσμα το 2005, αυτοί του έσκαβαν τον λάκκο. Κάτι που ετοιμάζονται να κάνουν και τώρα με τέσσερα χρόνια καθυστέρηση. Δεν έχει παρά να τους πάρει τα φτυάρια, που ο ίδιος τους έδωσε, από τα χέρια. Ποτέ δεν είναι αργά.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου