Αγώνας ταξικός, μα και εθνικός

Έκδηλο το άγχος των υπερασπιστών των μέτρων σκληρής λιτότητας που εξήγγειλε προ ημερών με δραματικούς τόνους ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, προκειμένου να αποφευχθεί η χρεωκοπία της χώρας. Στριγκλίζουν κάθε βράδυ στα κανάλια για τον εθνικό χαρακτήρα της προσπάθειας. Είναι το έθνος που κινδυνεύει και καλούμαστε να σώσουμε με τον οβολό μας λένε. Μάλιστα δεν διστάζουν να παρομοιάσουν τη σημερινή συγκυρία με το κάλεσμα του ηγέτη του ΚΚΕ Νίκου Ζαχαριάδη από τη φυλακή στο ΟΧΙ του 1940. Μεγάλο το δίκιο τους. Και τότε και τώρα ο εθνικός αγών διεξάγεται κατά των Γερμανών. Τότε κατά των γερμανικών στρατευμάτων, τώρα κατά της γερμανικής οικονομικής πολιτικής. Της κοντόφθαλμης εν τέλει πολιτικής που επιβάλλουν οι ισχυροί του οικονομικού βορρά της ευρωζώνης εις βάρος των χωρών του ευρωπαϊκού νότου και η οποία κινδυνεύει να εξελιχθεί στο δικό τους οικονομικό βατερλώ, ελλείψει καταναλωτών ικανών να αγοράσουν τα προϊόντα που παράγονται στη Γερμανία και στη Γαλλία.

Είναι αλήθεια ότι η κατάσταση της χώρας είναι δραματική. Είναι εξίσου αληθές ότι η ευρισκόμενη στο χείλος του γκρεμού εθνική οικονομία χρειαζόταν έκτακτα μέτρα. Ενα ξάφνιασμα, μιαν ώθηση, μια κίνηση πέρα από τα συνηθισμένα για να αντιμετωπίσει το πάρτι των διεθνών κερδοσκόπων των διεθνών οίκων αξιολόγησης, που -ειρήσθω εν παρόδω- στελεχώνουν τα γκόλντεν μπόις του νεοσυντηρητικού φαρμακείου της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αλλά είναι επίσης αληθές, ότι η απάντηση που δόθηκε από τον πρωθυπουργό και πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ στο ερώτημα είχε δεξιό, δεξιότατο πρόσημο επί της ουσίας. Αντί να στραφεί στοχευμένα εναντίον αυτών που δημιούργησαν την κρίση στράφηκε στην εύκολη λύση της περαιτέρω οικονομικής αφαίμαξης των πολλών. Αντί να φροντίσει να κοπούν μαχαίρι οι ουκ ολίγες αργομισθίες των κομματικών κοπρόσκυλων των δύο μεγάλων κομμάτων κατά κύριο λόγο, που λυμαίνονται το δημόσιο χρήμα, στράφηκε εναντίον δικαίων και αδίκων. Μόνο που για τους αδίκους υπάρχει μια δυστοκία. Μια ομολογημένη αδυναμία φορολόγησης των οφ σορ εταιρειών, που φοροδιαφεύγουν νομιμότατα.

Μα το μήνυμα έχει ληφθεί από τους παραλήπτες. Ο αγώνας για να διαφυλαχθεί πάση θυσία το κεκτημένο της αξιοπρεπούς διαβίωσης των πολλών δεν είναι μόνο ταξικός. Είναι εν τέλει εθνικός. Δεν είναι μια ακόμα αναμέτρηση κυβέρνησης-συνδικάτων. Για πρώτη φορά μεταπολεμικά οι εργαζόμενοι αγωνίζονται για να μη μειωθούν τα εισοδήματά τους. Για να μη χρεωκοπήσουν προς όφελος όσων ωφελήθηκαν, φέρνοντας τη χώρα στο χείλος της χρεωκοπίας, την οποία επικαλούνται.

Νίκος Σπιτσέρης