Εδεσε μια πέτρα στο λαιμό και έπεσε από το μουράγιο. Αθόρυβα. Απλά. Όπως πέρασε τα λιγοστά χρόνια πού 'ζησε ανάμεσά μας σε τούτο τον πλανήτη. Ήταν -το 'λεγαν- προβληματικό παιδί. Κάτι στράβωσε μέσα του και αρρώστησε στην ψυχή. Τον καταλάβαιναν στο χωριό. Σ' όλα τα χωριά υπάρχει χρόνος και διάθεση για να καταλάβουν οι χωριανοί κάποιον που δεν είναι σαν τους άλλους. Αλλά ποιος να τον βοηθήσει; Είναι οι δουλειές, οι υποχρεώσεις, τα παιδιά, οι παρέες. Αυτός ζούσε δίπλα μας αθόρυβα. Με τις μοναξιές, τις ακεφιές, τα κέφια και τα προβλήματα ενός ψυχικά ασθενούς σε μια χώρα ανάλγητη. Μια χώρα παραδομένη στην κονόμα και στην αρπαχτή, έρμαιο των αετονύχηδων του πολιτικού και "επιχειρηματικού" κόσμου. Μια χώρα λεηλατημένη από τα λαμόγια που δεν έχει κονδύλια να διαθέσει για τούτους τους περίεργους τύπους, που χάνουν την κούρσα της ζωής από τα πρώτα εμπόδια. Είτε λόγω κληρονομικότητας, είτε λόγω μιας μύγας που πέταξε στην κούνια τους σαν ήταν μικροί, είτε γιατί ήταν ευαίσθητοι και στην κρίσιμη περίοδο της εφηβείας δεν άντεξαν την αγριότητα των καλών και αγαθών ανθρώπων που τους περιέβαλαν. Το στραπάτσο της πρώτης ερωτικής απογοήτευσης. Της πρώτης μετωπικής σύγκρουσης με την αγριότητα του κόσμου, που τους βρήκε απροετοίμαστους.
Μονάχος ζούσε. Με τους δαίμονές του. Χαιρόταν, λυπόταν, μονάχος. Είχε κάνει και τα χαρτιά του για ένα βοήθημα που δίνεται από τον κρατικό κορβανά για ανθρώπους σαν κι αυτόν. Ένα χαρτζιλίκι για τα προς το ζην. Καμιά μέριμνα, καμιά φροντίδα, καμιά δομή, που να βοηθά τους ανθρώπους που αντιμετωπίζουν ένα πρόβλημα ξεχωριστό να ζήσουν όσο το δυνατόν πιο ανθρώπινα με τους άλλους.
Ετσι, μια νύχτα έδεσε μια πέτρα στο λαιμό κι έπεσε από το μουράγιο. Παίρνοντας μαζί του στο νερό τους δαίμονες που τον τυραννούσαν. Δίνοντας με τούτο τον άγριο θάνατο το δικό του μήνυμα στην αγριότητα των καλών και αγαθών ανθρώπων, που συνεχίζουν να ακρωτηριάζουν ψυχές και ευαισθησίες, με μοναδικό στόχο την κονόμα και το βόλεμα.
Νίκος Σπιτσέρης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου